สายของวัน ใต้เท้าหนุ่มตื่นมาก็ไม่เห็นสตรีตัวน้อยเช่นเดิม ทั้งที่เขาจับนางกินจนเกือบรุ่งสาง ไม่รู้ว่านางมีแรงลุกหนีไปได้เช่นไร ชื่อแซ่ก็ไม่ได้ถามไถ่เอาไว้
“ข้าควรต้องล่ามเจ้าไว้หรือไม่เด็กน้อย” น้ำเสียงนี้ไม่ได้หงุดหงิดอย่างเคย ซ้ำยังปะปนความเอ็นดูกับการกระทำของผู้ที่หายไปด้วยซ้ำ นางคงเป็นสตรีคนเดียวที่ไม่คิดจะจับเขา จึงไม่ยอมทิ้งร่องรอยใดๆ เหลือไว้ให้เลย
“ตื่นแล้วหรือขอรับนายท่าน จะเดินทางเลยหรือไม่” คนสนิทเอ่ยถาม พร้อมกับถ้วยน้ำแกงส่งให้
“อืม เตรียมม้าได้เลย อย่าลืมส่งคนตามหานางด้วย”
คิ้วเรียวของคนสนิทผูกกันเป็นปมอีกครั้ง ไม่คิดว่าผู้เป็นนายยังคงมีคำสั่งเช่นเดิม คิดว่าเขาจะพอกับสตรีผู้นี้แล้วเสียอีก เพราะผู้เป็นนายไม่เคยกินสตรีติดต่อเกินสองหน
ด้านสตรีตัวน้อย กลับมาถึงเรือนในช่วงรุ่งสาง นางก็รีบหายากินทันที เพื่อไม่ให้ตนนั้นเกิดตั้งครรภ์กับคนแปลกหน้า แม้จะพอใจในรสสวาทที่ได้รับ
“คุณหน
