“หยามีความพยายามด้วยครับ ทุกอย่างจะสำเร็จหรือไม่นั้นเกิดจากตัวเราล้วนๆ”
“ดีนะคะอาหมอไม่มาเป็นอาจารย์ของหยา” เธอพูดขำๆ
“ทำไมล่ะ”
“กลัวจะเกิดอาการหึงอาหมอน่ะค่ะ นักศึกษาสาวๆ มองอาหมอตาเป็นมันเสียซะขนาดนั้น เพื่อนในห้องหยายังปลื้มอาหมอเลย ถ้าเกิดอาหมอสอนหยาขึ้นมาสักวิชา หยาคงหึงจนควันออกหู” คนขี้หวงวางมือประสานเข้าด้วยกันก่อนจะวางคงไปบนไหล่กว้างของเขา
“อาก็เคยคิดนะว่าถ้าอาไปเป็นอาจารย์สอนหนังสือหยาจริงๆ จะเป็นยังไง ถ้าหยาดื้อแล้วเกิดโดนอาดุขึ้นมา หยาจะโกรธอาไหม ที่สำคัญเวลาให้เกรดคงลำบากใจเอาการ ถ้าใครรู้ว่าเราเป็นอะไรกัน จะหาว่าอาลำเอียงหรือเปล่า ถึงแม้ว่าจริงๆ แล้วอาจะไม่มีทางลำเอียงก็ตามที” เขาโยกศีรษะของเธอเบาๆ มาหยาขยับกายแล้วนอนหนุนตักของสามีด้วยกิริยาออดอ้อน เขื่อนลูบผมนุ่มของภรรยาไปมาเหมือนที่ชอบทำบ่อยๆ
“ดีนะคะที่พี่รหัสของหยาใจดี พี่รหัสของเพื่อนบางคนโหดจังค่ะ เรื่องรับน้อง
