“จะอาลัยอาวรณ์อะไรกันนักกันหนา”
“เด็กๆ กำลังมีความรัก ก็อย่าไปขัดขวางนักเลยค่ะ ลูกโตแล้วนะคุณ ดูตอนที่พ่อแม่ขัดขวางพวกเราสิ ทรมานแค่ไหนคุณก็น่าจะรู้ดี” รติรสให้สติสามี เด็กเลี้ยงได้แต่ตัว ใจเขาเป็นของเขา ตัวเขาโตขึ้นก็เป็นของเขา เขามีสิทธิ์คิดมีสิทธิ์ตัดสินใจเอง เธอเคยพูดกับสามีทำนองนี้แล้วตั้งแต่มาหยายังเด็กๆ
“ผมรู้แล้ว” พงศ์อินทร์เสียงอ่อยเล็กน้อยเมื่อภรรยาทำเสียงดุใส่
“เข้าบ้านได้แล้วจ้ะ ดึกแล้ว” รติรสบอกสองพ่อลูก มาหยาเข้าไปกอดเอวหนาของบิดาและมารดาคนละครึ่งก่อนจะทำเสียงอ้อน
“หนูรักคุณพ่อคุณแม่นะคะ คุณพ่อคุณแม่ก็รักหนูอยากเห็นหนูมีความสุขใช่ไหมคะ” ประโยคของบุตรสาวทำให้พงศ์อินทร์เหลือบมอง มาหยาโตขึ้นมากแล้วจริงๆ ไม่ใช่เด็กน้อยเดินเตาะแตะเหมือนเมื่อหลายปีก่อนอีกต่อไปแล้ว แต่อย่างไรลูกก็คือลูก ในสายตาของเขามาหยาก็ยังคงเป็นเจ้าหญิงตัวน้อยๆ ของเขาเสมอ
ข่าวการแต่งงานของเพื่อนรักกับคุณอ
