“ครับ ผมรักหยาจริงๆ” เขื่อนสนับสนุนประโยคของเด็กสาว ไม่คิดว่าเธอจะพูดมันออกไปแบบนั้น เขาไม่รู้ว่าจะทำหน้ายังไงดีกับประโยคของเธอ
“รักแล้วทำแบบนี้เหรอ แอบลักลอบเข้าหากัน ได้เสียกัน เธอเป็นหมอนะเขื่อน ไม่มีจรรยาบรรณบ้างเลยหรือไง”
“เอ่อ... คุณพ่อคะ เกี่ยวอะไรกับจรรยาบรรณคะ”
“เราอย่าพูดแทรกคุณพ่อสิ ไม่น่ารักเลย” รติรสตำหนิ แต่มาหยาก็ยังพูดต่อ
“หยาเรียกอาหมอมาหาเองแหละค่ะ บางทีก็ไปหาเองที่บ้าน” มาหยาพูดเสียงอ่อยๆ พงศ์อินทร์ใบหน้ากระตุก มองบุตรสาวด้วยอาการพูดอะไรไม่ออก
“ทำไมถึงได้ใจง่ายแบบนี้ละหยา”
“ก็หยารักอาหมอ คุณพ่อหวงไม่ยอมให้หยาคบใครหรือมีแฟน จริงๆ เราอยากเปิดเผยนะคะ แต่ก็กลัวคุณพ่อนี่แหละ”
“เราอายุยังน้อย ยังเรียนไม่จบ” พงศ์อินทร์พูดขึ้น
“สมัยก่อนคุณยายยังแต่งงานตั้งแต่อายุสิบห้าเลย”
พงศ์อินทร์อยากจะเอาเท้าก่ายหน้าผากนัก เขาหันไปมองภรรยาที่นั่งทำหน้าไม่ถูกเอาเสียเลย แล้วเรื่องร
