“เช็ดตัวให้เขตต์หน่อย แขนอีกข้างเจ็บเช็ดไม่ไหวเลยครับ” เขาทำเสียงโอดอ่อยทำเอาคนฟังหัวใจเต้นรัว
“อะ...เอ่อ ได้ค่ะ รอเดี๋ยวนะคะ” ดารินรีบดึงมือหนาออกจากเอวบาง รีบหนีเข้าห้องน้ำไปเตรียมอุปกรณ์สำหรับเช็ดตัว หัวใจของเธอเต้นโครมคราม มองตัวเองในกระจกเงาบานใหญ่ก็เห็นว่าตัวเองหน้าแดงเหลือเกินแล้วตอนนี้
ร่างน้อยเดินออกมาที่เตียงนอนกว้างที่คนเจ็บนั่งรอคอยอยู่ เธอมองเสื้อผ้าของเขาแล้วเผลอหน้าแดงอีก
“ไม่ถอดแล้วจะเช็ดยังไงครับริน” ประโยคของเขาทำเอาเธอมือไม้สั่นไปหมด ค่อยๆ ขยับไปปลดกระดุมเสื้อให้เขาอย่างอ้อยอิ่ง ไม่กล้ามองร่างกายเปลือยเปล่าที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของเขา
“ไม่มองแบบนั้นแล้วจะเช็ดยังไงล่ะครับ” เขาถามปนขำ ทำเอาดารินยิ่งมือสั่นเข้าไปอีก
“มือก็สั่นอีก เขตต์ว่าเขตต์เช็ดเองดีกว่า” เขาจับมือเธอเอาไว้ด้วยมือด้านที่แขนไม่จับ
“รินทำให้ลำบากหรือเปล่าคะ เดี๋ยวจะตั้งใจเช็ดให้ก็แล้วกัน” เธอบอกอย่าง
