จับมือของเขามากุมเอาไว้ก่อนจะฟุบหลับลงไปข้างเตียง พอเขาขยับตัวเพื่อจะเข้าห้องน้ำเธอก็ตื่นขึ้นมาช่วยประคองอย่างกระตือรือร้น
“รินไม่กลับบ้านเหรอ”
“อยากนอนเฝ้าเขตต์” ในระหว่างที่สองหนุ่มสาวกำลังคุยกัน เขื่อนก็กลับมาพอดี เขาถามอาการของหลานชายอย่างห่วงใย แม้ใบห้าของหลานชายจะแลดูซีดเซียว แต่ก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก อาจเพราะมีคนช่วยดูแลเป็นอย่างดี
“เดี๋ยวอาดูแลเขตต์เอง รินกลับบ้านเถอะ” เขื่อนพูดไม่ทันขาดคำทางโรงพยาบาลก็โทรศัพท์มาบอกว่ามีเคสด่วน ทำให้เขื่อนต้องรีบไปโรงพยาบาลโดยด่วน นั่นทำให้ดารินรับอาสาจะเฝ้าเขตต์ให้เอง
“มานอนบนเตียงดีไหม นอนแบบนั้นเมื่อยแย่” เขาตบเตียงข้างๆ เพราะเผลอหลับไปและตื่นขึ้นมาอีกรอบเธอก็ยังฟุบหลับอยู่ข้างเตียงไม่ยอมไปไหน
“เอ่อ... ไม่เป็นไรจ้ะ รินนอนโซฟาตรงโน้นก็ได้ค่ะ” เธอบอกเขาอย่างเกรงใจ ไม่รู้ตัวว่าเผลอหลับไปตั้งแต่ตอนไหน
“ปวดหลังแย่เลย มานอนนี่เถอะ เขตต์ไม่มีแรงท
