EP.1
1808 คำ
-JK Cafa-
1.23 pm.
"น้องเมลช่วยทางนี้หน่อยค่ะ"
"ได้ค่ะพี่พีท"
ฉันรับคำพร้อมกับเดินไปช่วยพี่พีทที่เคาน์เตอร์เพื่อรับออเดอร์ลูกค้าแทนเธอที่จะขยับไปอยู่ที่โซนทำกาแฟ ฉันเอื้อมมือไปผูกผ้าโพกหัวให้เข้าที่ก่อนจะเงยหน้ารับลูกค้าที่เข้ามาสั่งเครื่องดื่มและขนมเรื่อยๆ
พรึบ
"ยินดีต้อนรับค่ะ ลูกค้ารับอะไรดีคะ?"
ทันทีที่ได้สบตากับลูกค้าคนล่าสุดที่เดินเข้ามายืนตรงหน้าเคาน์เตอร์ก็ดูเหมือนเวลาจะหยุดหมุนไปเสี้ยววินาทีได้เลย เพราะคนตรงหน้าฉันในตอนนี้เขาหล่อมาก...ร่างสูงที่กำลังขยับแว่นสีชาขึ้นเพื่อให้ฉันได้เห็นดวงตาคมของเขาที่กำลังมองมาคล้ายกับว่าตอนนี้เขากำลังเห็นจุดหมายอะไรสักอย่างของตัวเองแล้ว แถมเขายังยกยิ้มมุมปากมองฉันอีกด้วย..
เขาสูงมากแถมยังหล่อเหลาจนคนในร้านต่างมองเขาด้วยความสนใจ
"ที่นี่มีอะไรน่ากินบ้าง?"
เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามพร้อมกับเท้าแขนมองหน้าฉันด้วยรอยยิ้มทั้งๆที่ตรงหน้าเขามีแท็บแลตเปิดรูปภาพของเมนูในร้านอยู่...ฉันจึงต้องรีบตั้งสติและยิ้มให้ลูกค้าพร้อมกับนำเสนอเมนูขึ้นชื่อของร้านแทน
"กาแฟมะพร้าวไหมคะ ช่วงนี้เมนูนี้กำลังขายดีสุดๆเลยค่ะ"
"แต่ผมชอบน้ำที่ดื่มแล้วสดชื่นมากกว่า"
"อ่อ ถ้าเมนูที่ดื่มแล้วสดชื่นแนะนำเป็นชาน้ำผึ้งมะนาวดีไหมคะ"
"แล้วถ้าตกลงสั่งเมนูนี้เธอจะไปเสิร์ฟให้ได้ไหม?"
ฉันเลิกคิ้วมองคนตรงหน้าอีกครั้งก่อนจะเหลือบมองพี่พีทขณะที่พี่เธอก็พยักหน้าตอบฉันฉันจึงหันมามองลูกค้าอีกครั้ง
"ได้ค่ะ ปกติเมลก็ไปเสิร์ฟให้ลูกค้าอยู่แล้ว"
"โอเค งั้นเอาแก้วนึงแล้วก็ขนมอะไรก็ได้สักก้อน"
"ดะ ได้ค่ะ"
คนตรงหน้ายิ้มให้ก่อนเขาจะเลื่อนแว่นสีชาลงอีกครั้งพร้อมกับหันหลังเดินไปนั่งที่โต๊ะมุมด้านในของร้าน เขาใส่กางเกงคาร์โก้ขายาวสีน้ำตาลและใส่เสื้อกล้ามไม่ได้กลัวแดดเลยแฮะ
"นายหัวเม่นนั่นกำลังจีบเมลใช่ไหมเนี่ย"
"คะ ไม่มั้งพี่พีท"
"แต่พี่ว่าใช่นะ...หน้าเขาคุ้นๆแฮะ"
พี่พีทว่าพร้อมกับหรี่ตามองนายหัวเม่นที่เธอกล่าวถึงทำให้ฉันต้องเหลือบมองเขาอีกรอบ ที่พี่พีทเรียกแบบนั้นเพราะทรงผมเขามันตั้งเหมือนเม่นรึเปล่า แต่สีผมเขาสวยดีนะสีบลอนด์ไฮไลต์ด้วยสีดำอีกทีไม่มีใครเหมือนแถมทำมาแล้วเท่สุดๆ...
พรึบ
ฉันสะดุ้งอย่างทำอะไรไม่ถูกหลังโดนจับได้ว่าไปแอบมองเขา เพราะสายตาคมกริบเหลือบมองมาสบตาฉันพอดี...สายตาเขามันทำให้ฉันประหม่าสุดๆเลยล่ะ
"ได้แล้วนะโต๊ะนายหัวเม่นน่ะ"
"โอเคค่ะ"
ฉันหันมองพี่พีทก่อนจะรับถาดออเดอร์โต๊ะของนายหัวเม่นมา เพราะในร้านมันไม่ได้ใหญ่มากเดินไม่กี่ก้าวฉันก็มาถึงโต๊ะของเขาแล้ว
"ได้แล้วนะคะ"
"เอาตรงๆหนูหน้าไม่คุ้นเลย เพิ่งมาทำงานใหม่เหรอ?"
ฉันเลิกคิ้วมองคนตรงหน้าอีกครั้งก่อนจะส่ายหน้าไปมาด้วยความสงสัย
"ไม่นะคะ เมลมาทำงานที่นี่นานแล้วค่ะ..."
น่าจะเป็นคุณหัวเม่นมากกว่านะที่มาที่นี่ครั้งแรก
"อ่อ งั้นพี่ชื่อธีร์นะ"
"คะ?"
"พี่ชื่อธีร์ และกำลังทำความรู้จักกับหนูอยู่ไง"
ฉันเบิกตามองคุณธีร์อย่างไม่เชื่อสายตาก่อนจะเบิกตามองเขาที่กำลังยื่นโทรศัพท์มาให้ตรงหน้า
"คือ.."
"หึ นี่อย่าบอกนะว่าไม่เคยมีใครจีบหนูแบบนี้เลย?"
ฉันรีบส่ายหน้าตอบคุณธีร์ขณะที่เขากำลังหัวเราะขำพร้อมกับขยับมือที่กำลังยื่นโทรศัพท์มาตรงหน้าฉันเหมือนกำลังเร่งให้ฉันหยิบเอา
"ก็ถ้าหนูไม่มีแฟนหรือคนคุยอยู่ก็ให้เบอร์พี่ไว้สิคะ"
"เอ่อ.."
"น่า พี่ไม่ได้มาที่นี่บ่อยๆหรอกนะมันไกลจากที่พี่อยู่น่ะเพราะงั้นให้เบอร์มาเถอะถ้าคุยแล้วไม่ใช่ค่อยปฏิเสธพี่ก็ได้"
ฉันลอบกลืนน้ำลายก่อนจะเหลือบมองพี่พีท แต่ตอนนี้พี่พีทกำลังยุ่งอยู่เพราะลูกค้าเข้าร้านฉันจึงจำต้องหยิบโทรศัพท์จากมือคุณธีร์มากดเบอร์ตัวเองลงให้ และมองเขาด้วยความประหม่า
"เบอร์เมลค่ะ"
"แต้งค่ะ เธอทำให้ชีวิตพี่คอมพีทหนึ่งวันแล้ว"
พรึบ
คุณธีร์ว่าพร้อมกับขยับลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินไปจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์และเดินออกจากร้านไปทั้งอย่างนั้นไม่ได้เอาอะไรออกไปเลยทั้งๆที่เขาสั่งน้ำและขนมด้วย
"ดะเดี๋ยวสิ.."
ฉันรีบหยิบแก้วน้ำขึ้นมา เพราะขนมมันอยู่ในจานของร้านเอาออกมาไม่ได้เลยต้องหยิบแค่แก้วน้ำและวิ่งตามร่างสูงออกจากร้านมาด้วยความตกใจ
"คุณธีร์ คุณธีร์ลืมน้ำค่ะ!"
ฉันวิ่งตามเขามาถึงซูเปอร์คาร์คันหรูสีดำแดงที่กำลังจอดอยู่ มันค่อยๆกางปีกเปิดขึ้นหลังจากที่คุณธีร์เปิดรถก่อนเขาจะหันมามองฉันพร้อมกับขมวดคิ้วมองของในมือที่ฉันถืออยู่
"คุณลืมน้ำที่สั่ง.."
"พี่สั่งให้เธอกินน่ะ อ่อขนมด้วยเพราะงั้นช่วยดื่มให้สดชื่นด้วยล่ะเดี๋ยวเย็นๆพี่โทรหา"
พรึบ
ดวงตาฉันเบิกกว้างมองคนตรงหน้าที่กำลังเอื้อมมือมาลูบหัวจนฉันผงะถอยหลังด้วยความตกใจนั้นทำให้เขาเลิกคิ้วพร้อมกับชักมือกลับ
"อ่า โทษทีพอดีเจออะไรน่ารักๆแล้วมันอดไม่ได้น่ะ"
ฉันเม้มปากมองคุณธีร์ที่กำลังยิ้มให้ก่อนเขาจะขึ้นรถและขับออกไปจากหน้าร้านด้วยความเร็วที่ทำเอาฉันได้แต่หรี่ตามองด้วยความสงสัย...เขามาจากไหนไม่มีใครรู้ แล้วเขาก็จากไปแบบที่ฉันยังไม่ทันได้รู้ตัวเช่นกัน
"อะไรของเขา"
น่ากลัวจัง
4.31 pm.
"พี่ก็ว่าทำไมไอ้ตาเม่นนั้นหน้ามันคุ้นจัง"
"คะ พูดถึงใครเหรอ?"
ฉันที่กำลังล้างเครื่องกาแฟหันมองพี่พีทด้วยความสงสัยขณะที่เธอก็กำลังหันหน้าไอแพดมาให้ฉันดูรูปไอจีที่คนตามเกือบล้าน และใช่คนที่มาจีบฉันเมื่อตอนบ่ายคือคนคนเดียวกันกับคนที่พี่พีทกำลังเปิดรูปในดูตอนนี้
"คุณธีร์เหรอคะ?"
"เฮียธีร์แห่งเมืองคนรวยต่างหากล่ะ ไอ้บ้านี่มันมาย่านนี้ได้ยังไงปกติอยู่แต่ย่านคนรวย"
ฉันเลิกคิ้วมองพี่พีท เพราะที่เธอพูดมันก็ถูก แถวนี้ใกล้กันก็จริงแต่ย่านคนรวยที่พี่พีทพูดถึงมันมีแต่พวกคนมีอันจะกินอยู่ ส่วนทางที่พวกฉันอยู่เป็นคนชนชั้นกลางลงไปถึงจนแล้ว..ว่าแล้วเขามาที่นี่ทำไมกันนะ
"แต่เขาก็บอกเมลอยู่นะว่าเขาไม่ได้อยู่แถวนี้ เหมือนนานๆจะมาที"
"มาก็หม้อจีบสาวเลย เมลเองก็ระวังตัวไว้นะพี่ว่าได้ยินว่าเขาค่อนข้างร้ายเลยนะนั่น"
"เมลว่าเขาน่าจะทำเพราะสนุกดีรึเปล่า ไม่น่าจะจีบจริงจังหรอกเผลอๆอาจทำคอนเทนต์ลงเน็ตไปอย่างที่เคยเจอ"
"ก็อาจใช่ คนพวกนี้ชอบเล่นสนุกกับเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว"
ฉันพยักหน้าตอบพี่พีทพร้อมกับเก็บของเข้าที่เข้าทางจนเสร็จจึงขอตัวกลับหอ เพราะหมดเวลาสำหรับงานนี้แล้ว และต้องนั่งรถบัสไปสอนพิเศษเด็กมัธยมต้นอีกคนที่อีกเมืองจนเสร็จฟ้าก็มืดแล้วตอนนี้ฉันเลยได้แต่นั่งถอนหายใจบนรถบัสที่กำลังขับกลับเข้าเมืองตัวเองอีกครั้งด้วยความเหนื่อยล้า ดีนะที่วันนี้วิ่งแค่สองงานถ้าฝืนวิ่งสามงานเหมือนตอนแรกที่ตัวเองคิดไว้คงได้ร่างพังจริงๆแน่
ครืด..
แรงสั่นจากโทรศัพท์ทำให้ฉันหลุบตาลงมองเบอร์แปลกที่กำลังโทรเข้าจึงกดรับและเอาโทรศัพท์แนบหู
"ฮัลโหล"
(บังเอิญจังนะ)
"คะ? นั่นใครพูด?"
(หันซ้ายสิ)
ฉันเลิกคิ้วก่อนจะหันมองลงจากหน้าต่างไปทางซ้ายมือของตัวเอง แต่กลับต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็นซูเปอร์คาร์คันหรูสีดำแดงที่กำลังจอดติดไฟแดงอยู่ข้างๆ คุณธีร์ลดกระจกลงพร้อมกับโบกมือให้ฉันด้วยรอยยิ้ม..
"นี่คุณ.."
(หว่า เพิ่งทำความรู้จักกันแค่แป๊บเดียวตอนนี้ลืมกันแล้วเหรอ?)
"มะ ไม่ได้ลืมค่ะแค่แปลกใจที่เจอคุณตรงนี้"
(ฮะๆ พี่ก็ติดไฟแดงได้นะว่าแต่หนูกินข้าวยังคะ?)
"ยังค่ะ"
(ดูเหนื่อยๆนะ ให้พี่เลี้ยงข้าวไหม?)
"ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะเมลเกรงใจ"
(คิดมาก ป้ายหน้ามีที่จอดเดี๋ยวพี่ไปรอตรงนั้นนะ)
"ดะเดี๋ยวสิเมลยังไม่ได้ตกลงเลย"
(แต่พี่ตกลงแล้วไง เดี๋ยวพี่ไปทานข้าวเป็นเพื่อนหนูเอง วางนะไฟเขียวแล้ว)
ฉันเลิกคิ้วมองคุณธีร์ในตอนที่เขากดวางสายพร้อมกับขยิบตาให้ฉัน และขับรถออกไปก่อนเพราะเจ้าตัวจะขับไปรอฉันที่ป้ายหน้าตามที่บอกนั้นทำเอาฉันได้แต่นั่งขมวดคิ้วอยู่บนรถอย่างทำอะไรไม่ถูก...เอาตรงๆเขาดูน่ากลัว แถมยังเพิ่งรู้จักกันอีก..ฉันเม้มปากมองป้ายหยุดรถด้านหน้าอย่างชั่งใจ เพราะตอนนี้ซูเปอร์คาร์สีแดงไปจอดรอตรงนั้นแล้ว
ฉันมองออดที่อยู่ตรงหน้าตัวเองก่อนจะกำโทรศัพท์แน่นพร้อมกับหันมองไปทางซ้ายมือไม่มองไปที่ป้ายรถป้ายนั้น เพราะกลัวว่าตัวเองจะใจอ่อนจนรถบัสขับผ่านป้ายนั้นมาพร้อมๆกับโทรศัพท์ของฉันที่กำลังสั่น แต่คราวนี้ฉันไม่ได้กดรับ
เขาน่ากลัวน่ะ และฉันก็ไม่ควรจะใจดีหรือไว้ใจใครง่ายๆอีกด้วย...มันคงดูไร้มารยาทมากๆแต่ฉันกับเขาคงไม่ได้เจอกันอีกแล้วแหละ..
- ผู้เขียน
