EP.2
2084 คำ
วันต่อมา
3.32 pm..
"ไม่เคยโดนใครเทซึ่งๆหน้ามาก่อนเลยแฮะ"
ฉันเม้มปากมองร่างสูงที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้า วันนี้เขายังคงแต่งตัวสไตล์เดิมเพิ่มเติมคือแว่นกันแดดสีดำทรงใหม่ที่เข้ากับใบหน้าเขา (อีกแล้ว)
"รู้สึกหน้าแตกอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน"
คุณธีร์ว่าพร้อมกับเลื่อนแว่นกันแดดขึ้นบนหัวตัวเองก่อนจะใช้สายตาคมกริบนั้นมองจนฉันเริ่มจะทำอะไรไม่ถูก...
"ขอโทษค่ะ แต่เมื่อวานมันฉุกละหุกไปหน่อย...เลยกดกริ่งให้จอดไม่ทันน่ะ"
ไม่ชอบการโกหกที่สุดพอตัวเองต้องทำแล้วมันเลยทำให้ท้ายประโยคที่โกหกไปเสียงเบาลง แต่ใครมันจะไปคิดล่ะว่าวันนี้เขาจะมาหาถึงที่อีกครั้งในเมื่อเขาเป็นคนพูดเองว่าไม่ได้มาแถวนี้บ่อยๆ แถมตอนนี้พี่พีทก็ออกไปซื้อของเข้าร้านอยู่ด้วย
"ระ รับอะไรดีคะพอดีว่าด้านหลังมีลูกค้ารอสั่งต่อ"
"ให้เขารอไปสิ"
"คุณธีร์.."
"พี่ไม่หล่อรึไง หน้าตาแบบนี้ไม่ใช่สเปคเธอเหรอ?"
ฉันลอบถอนหายใจออกมาด้วยความเกรงใจ แต่ไม่ได้เกรงใจเขาหรอกฉันเกรงใจลูกค้าอีกสองคนด้านหลังที่กำลังยืนรอสั่งอยู่ต่างหาก ฉันมองสบตาคุณธีร์อีกครั้ง
"ถ้าคุณธีร์ไม่สั่งงั้นขยับหลีกทางลูกค้าก่อนได้ไหมคะ?"
"พี่จะสั่งครับ แต่เย็นนี้เธอต้องไปกินข้าวกับพี่ไม่งั้นพี่ไม่สั่ง"
"ไม่สิ"
"รอก่อนนะครับพอดีผมพยายามตื๊อน้องเขาไปเดทด้วยอยู่น่ะ รอได้ใช่ไหม?"
"ดะ ได้ค่ะ"
พูดบ้าอะไรของเขาล่ะเนี่ย!? คุณธีร์ที่หันไปคุยกับลูกค้าสองคนที่กำลังยืนรออยู่ทำเอาฉันเกือบสติหลุด เพราะเขาเล่นหันไปถามตรงๆแบบนั้นใครมันจะกล้าปฏิเสธได้ล่ะ!?
"โอเคงั้นเรามาต่อ..."
"เมลยอมแล้วค่ะ เมลจะไปกินข้าวด้วยแต่คุณธีร์ต้องไปนั่งเงียบๆโอเคไหมคะ?"
คุณธีร์เลิกคิ้วมองฉันก่อนเขาจะพยักหน้าตอบด้วยรอยยิ้มพร้อมกับเดินผ่านหน้าเคาน์เตอร์ไปอย่างอารมณ์ดี
"แค่นี้ก็รู้เรื่องแล้ว"
ยังมีหน้ามาพูดแบบนี้ได้อีกนะคนอะไรทำไมหน้าไม่อายได้ขนาดนี้ ฉันลอบถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะหันไปรับออเดอร์กับลูกค้าด้วยความเขินอาย เพราะดันมีคนสร้างเรื่องไว้แต่ตอนนี้คนที่สร้างเรื่องไปนั่งรอที่เดิมที่เขานั่งเมื่อวานแล้วแถมยังเอาโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดเกมเล่นรออย่างสบายใจเฉิบ
พรึบ
"หื้ม?"
คุณธีร์เงยหน้ามองฉันหลังจากที่ฉันวางแก้วน้ำลงตรงหน้าเขา
"นี่น้ำเมื่อวานที่คุณเลี้ยงเมลค่ะ แต่เค้กวันนี้หมดแล้วเพราะงั้นถือว่าหายกันนะคะ"
"พี่ไม่ได้เป็นคนคิดเล็กคิดน้อยขนาดนั้นนะ อีกอย่างที่ซื้อให้เพราะอยากเลี้ยงจริงๆ"
"เมลรับไว้ไม่ได้หรอกค่ะ อีกอย่างเรายังไม่ได้รู้จักอะไรกันขนาดนั้น"
คุณธีร์เลิกคิ้วมองฉันก่อนจะพยักหน้าตอบพร้อมกับหยิบแก้วขึ้นดูดน้ำ และพยักหน้าอีกครั้งหลังดื่มน้ำที่ฉันทำให้แล้ว
"พี่เข้าใจแล้ว แต่อย่างน้อยก็ต้องให้โอกาสพี่แนะนำตัวด้วยสิไม่งั้นเมลก็ไม่รู้หรอกว่าจริงๆแล้วพี่ดีขนาดไหน"
ฉันมองสบตาคุณธีร์ขณะที่เขาก็กำลังมองฉันด้วยสายตาจริงจังแบบที่ทำให้ฉันชะงักไปต่อไม่ถูก...ก็ทำตัวไม่ถูกจริงๆเกิดมาไม่เคยเจอใครมั่นใจว่าตัวเองเป็นคนดีขนาดนี้มาก่อน
"แถมพี่ยังหล่อขนาดนี้ แปลกใจจริงๆที่เมลไม่ชอบคนหล่อ"
"คุณนั้นแหละที่แปลก"
คนอะไรสามารถชมตัวเองได้หน้าตาเฉย ฉันเดินกลับมาดูแลเคาน์เตอร์และเตรียมเก็บร้านหลังจากจัดการกับออเดอร์ของทุกโต๊ะเรียบร้อยแล้ว ดีหน่อยที่วันนี้ไม่มีสอนพิเศษต่อเลยไปกินข้าวกับคุณธีร์ได้...
เวลาต่อมา
"งั้นเมลกลับก่อนนะคะพี่พีท"
"แน่ใจแล้วใช่ไหมว่านายหัวเม่นเขาไว้ใจได้น่ะ"
"ก็ไม่ค่อยหรอกค่ะ แต่เขาก็ดูไม่น่าจะกล้าทำอะไรแปลกๆนะเพราะเขาเองก็ดัง.."
พี่พีทพยักหน้าตอบฉันหลังจากที่ฉันตอบเธอไปแบบนั้น แม้จะยังไม่แน่ใจแต่เขาก็ไม่ได้ทำตัวน่ากลัวอะไรแล้วหลังจากที่ฉันบอกให้รอเขาก็นั่งรอเงียบๆจนร้านปิด
"งั้นพี่จะยังไม่บอกธันวามันแล้วกันนะ"
"แล้วพี่จะบอกธันวาทำไมเนี่ยเดี๋ยวมันก็ด่าหนูอีกหรอก"
"ก็มันเป็นพ่อเธอไงเมล ไม่รายงานจะดีเหรอโดนด่าตามหลังว่าไปยุ่งกับคนแปลกๆนี่หูชาไปสามวันเลยนะพี่ว่า"
พี่พีทว่าพลางหัวเราะออกมาอย่างขำๆหลังพูดถึงน้องชายแท้ๆของตัวเอง และธันวาเขาเป็นเพื่อนสนิทของฉันเอง
"อย่าดีกว่าค่ะ เห็นว่าช่วงนี้กำลังยุ่งกับการเตรียมสอบเมลไม่อยากให้ธันวามาห่วงน่ะ"
"อ่า...โอเคๆมันก็กำลังตั้งใจอ่านหนังสือจริงๆเพราะงั้นก็ปล่อยไปก่อนแล้วกันถ้ามีอะไรแปลกๆโทรหาพี่ได้ตลอดนะ"
"ค่ะพี่ งั้นเมลไปก่อนนะคะ"
"จ้า"
ฉันยิ้มให้พี่พีทก่อนจะเดินออกมาจากคาเฟ่และมองคุณธีร์ที่กำลังนั่งเปิดเพลงรออยู่ในรถ ฉันจึงต้องโน้มตัวลงไปเคาะกระจกจนเขาเลื่อนกระจกลงมามองทั้งที่ยังใส่แว่นกันแดดอยู่...แต่ไม่ค่อยมีแดดแล้วนะ
"เลทมาก เขาใช้เธอเกินเวลาทำงานนะกรมแรงงานควรเข้าด่วน"
"เลทแค่ห้านาทีเองค่ะ"
"ก็ถือว่าเลท"
"งั้นก็ขอโทษแล้วกันนะคะ คุณโกรธไหมถ้าโกรธไม่ต้องไปกินข้าวด้วยกันก็ได้นะคะ"
"โห ปฏิเสธกันแบบนี้ถูกใจเฮียสุดๆเลยว่ะ รีบขึ้นรถเลยหนูต่อให้ต้องรอนานกว่านี้เฮียก็ไม่บ่นแล้วครับ"
ฉันเม้มปากมองคุณธีร์ที่กดเปิดประตูที่นั่งข้างคนขับให้ฉันจึงต้องเดินอ้อมไปขึ้นอย่างเสียไม่ได้
"เอ่อ..มันปิดประตูยังไงนะคะ"
ฉันหันมองคุณธีร์ทันทีหลังจากที่เอาตัวเองเข้ามาในรถหรู แต่ที่นั่งแคบแถมยังเตี้ยสุดๆนี้ได้....เข้ายากมากไม่อยากจะคิดถึงตอนที่ต้องทนนั่งไปเลย
"กดปุ่มสีแดงได้เลย"
"อ่อ"
ฉันหันไปมองหาปุ่มสีแดง แต่กลับต้องชะงักเบิกตากว้างหลังมือตัวเองถูกมือใหญ่กว่ากุมเอาไว้พร้อมกับประคองพาฉันไปกดปุ่มสีแดงที่อยู่ด้านซ้ายของเบาะ คุณธีร์โน้มมาใกล้มาจนได้กลิ่นหอมสดชื่นจากตัวเขา และแน่นอนว่าฉันไม่แม้แต่จะกล้าหันหน้าไปมองเพราะมั่นใจว่าใบหน้าเขาอยู่ห่างจากฉันไม่ไกลแน่นอน
เราใกล้กันจนหัวใจฉันเต้นแรงเลย
"ตรงนี้ไง"
"ระ รู้แล้วค่ะคุณธีร์ขยับออกก่อนได้ไหม.."
"อ่า..พี่ทำให้กลัวอีกแล้วสินะ โทษทีๆพอดีอยากให้รู้น่ะว่ามันต้องกดตรงไหน เพราะหลังจากนี้หนูได้ขึ้นรถพี่บ่อยแน่ๆ"
ฉันหันมองคุณธีร์อย่างไม่เชื่อสายตาหลังเขาพูดออกมาตรงๆแบบนั้น แต่เขาก็ดูไม่ได้จะหลุดปากพูดนะ ดูเหมือนพูดเพื่อให้ฉันรับรู้เท่านั้น...เหมือนฉันต้องจัดการตัวเองมากกว่าเพราะเขาน่าจะเป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว
แต่แบบนี้ฉันไม่น่าไหวคงต้องหาทางบอกปฏิเสธเขาแบบจริงจังแล้วแหละ
"เอาอะไรสั่งได้เลยนะ แต่แนะนำเป็ดปักกิ่งร้านนี้อร่อยมาก"
ฉันเลิกคิ้วมองคุณธีร์หลังจากที่เขาพาขับรถเข้ามาย่านอาหารจีน ย่านนี้ขึ้นชื่อมากๆแถมยังมีอาหารอร่อยราคาไม่แพงให้เลือกกินเยอะอีกต่างหาก
นี่เป็นเรื่องแรกเลยที่เขาทำให้ฉันแปลกใจ เพราะเขาพาฉันมากินที่ร้านประจำของฉันเลย
"อะไร หนูไม่ชอบร้านนี้เหรอ?"
"เปล่าค่ะ มันเป็นร้านประจำของเมลน่ะไม่คิดว่าคุณธีร์จะรู้จักด้วย"
"อ่า...ก็ร้านอร่อยน่ะเนาะ ดีจังมาร้านที่เมลชอบด้วย"
ฉันมองคุณธีร์ที่กำลังยิ้มอยู่อย่างอธิบายไม่ถูก ตอนนี้เขาไม่ได้สวมแว่นตากันแดดแล้วเพราะฟ้ามืดไปแล้วนั้นทำให้ฉันได้เห็นใบหน้าของเขาชัดขึ้น
"งั้นเอาเป็ดปักกิ่ง สามชั้นตุ๋นเต้าเจี้ยว ปีกไก่เหล้าแดง ข้าวอบจักรพรรดิ โอ๊ะ ขนมจีบซาลาเปาด้วยหนูเมลเอาไรเพิ่มไหม?"
ฉันที่กำลังจับเมนูอยู่ส่ายหน้าไปมาทันทีหลังได้ยินที่คุณธีร์สั่ง แล้วสั่งไปเยอะขนาดนั้นใครมันจะไปสั่งเพิ่มได้ กินกันแค่สองคนเอง
"โอเค งั้นเอาหูฉลามอีกหนึ่ง"
"ค่ะ รออาหารสักครู่นะคะ"
คุณธีร์พยักหน้าตอบพนักงานก่อนเขาจะวางเมนูและหันมามองฉันด้วยความสงสัย
"ทำไมหนูเมลไม่สั่งเลย ไม่หิวรึไง?"
"หิวค่ะ แต่คุณธีร์สั่งไปเยอะแล้วเรากินไม่หมดหรอก"
"เยอะเหรอ...แล้วปกติมาร้านนี้หนูเมลสั่งอะไรบ้าง?"
"เป็ดพะโล้กับข้าวต้ม"
"เอ้าแล้วไม่บอกพี่ละคะว่าชอบกิน เดี๋ยวพี่สั่งเพิ่ม.."
"ไม่ต้องค่ะไม่เป็นไร แค่นี้ก็พอแล้ว"
"อ่า..งั้นระหว่างที่รอเราทำความรู้จักกันดีไหม"
ฉันมองสบตาคุณธีร์ก่อนจะพยักหน้าตอบเขา
"พี่ชื่อธีร์...อายุยี่สิบห้า...ตอนนี้เป็นเจ้าของอู่..สถานะโสด..อ่า ไม่สิ กำลังตามจีบหนูเมลอยู่"
คุณธีร์ยิ้มออกมาอย่างขำๆหลังเห็นว่าฉันกำลังหรี่ตามองเขาอยู่อย่างเอือมๆ ก็ว่าตัวเองพยายามจะเก็บอาการแล้วแต่พอได้ยินมันก็อดไม่ได้จริงๆ
"ทำไมอ่ะ พี่พูดไรผิดเหรอ?"
"ไม่หรอกค่ะ เอ่อ..แต่เมลแค่สงสัยว่าทำไมคนดังอย่างพี่ถึงมาจีบเมล"
"รู้ด้วยเหรอว่าพี่ดัง? หนูเล่นไอจีด้วยเหรอไหนไอจีหนูเอามาให้พี่ฟอลหน่อยเร็ว"
ฉันส่ายหน้าไปมาก่อนจะมองเขาด้วยแววตานิ่งเรียบ
"เมลไม่ได้เล่นโซเซียลเลยค่ะ ที่รู้เพราะพี่ในร้านพูดให้ฟัง"
"อ่อ...ก็นะ แต่พี่ดังแล้วทำไมล่ะ หนูเมลไม่รู้ตัวเลยเหรอว่าตัวเองน่ารักมากขนาดไหน?"
คุณธีร์มองฉันด้วยความสงสัยหลังจากที่เขาถามกลับมาแบบนั้น แต่คำถามของเขามันทำเอาฉันไปไม่ถูกเลยทีเดียว...ชมคนอื่นได้อย่างหน้าตาเฉยเลยจริงๆ
"โทษทีค่ะ แต่ไม่เคยมีคนบอกเมลตรงๆแบบนี้หรอก"
"อ่า ก็นะงั้นพี่ก็บอกเลยแล้วกันว่าหนูเมลน่ารักมาก พี่เดินผ่านคาเฟ่ที่เธอทำงานแล้วพี่ชอบเลยน่ะ...รักแรกพบเลยก็ว่าได้"
"มันไม่เวอร์ไปหน่อยเหรอคะ"
"ความรักมันไม่เลือกเวลาเกิดหรอก อีกอย่างพี่แค่ทำสิ่งที่ซื่อตรงกับใจตัวเองมันก็ไม่น่าจะมีอะไรผิดนะ"
ฉันมองสบตาคุณธีร์ที่กำลังมองฉันอยู่ก่อนเขาจะยิ้มออกมาบางๆในตอนที่อาหารมาเสิร์ฟพอดี
"กินก่อนเถอะ เดี๋ยวปวดท้องเอานะ"
คุณธีร์บอกพร้อมกับหยิบจานกับตะเกียบมาให้ทำให้ฉันต้องรับมันมาจากเขา และเริ่มกินอาหารอย่างเสียไม่ได้ จริงๆตอนแรกฉันคิดว่าอาหารมื้อนี้จะต้องทำให้ฉันเกร็งสุดๆ แต่ไม่เลยคุณธีร์เขาก็คุยปกติ อาจเป็นคนที่พูดอะไรแบบโต่งๆไปบ้าง แต่ก็ไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองกำลังโดนคุกคามเลยสักนิด...
แล้วแบบนี้ฉันจะปฏิเสธเขายังไงดีล่ะ
- ผู้เขียน
