เช้าวันศุกร์ที่อากาศแสนสดใส เจนมาถึงที่ทำงานแต่เช้าตรู่เพราะวันนี้มีนัดไปงานสัมมนาที่ต่างจังหวัดกับภีมและเลขาของเขา
เจนนั่งรอในออฟฟิศจนกระทั่งเสียงโทรศัพท์ในมือดังขึ้น
ตื้ดดดด ตื้ดดดดดดดดดด
‘พิธาน’
เป็นไปได้ว่าตอนนี้เขาคงปลดบล็อกเราแล้ว เจนนึกก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับสาย
“สวัสดีค่ะคุณภีม”
“ผมรอเจนอยู่ที่ลานจอดรถนะครับ”
“ค่ะ”
หญิงสาวตอบรับประธานหนุ่มก่อนเอ่ยบอกเพ็ญคุณเลขาสาวซึ่งเธอก็อวยพรให้งานราบรื่นและเดินทางอย่างปลอดภัย
เจนเดินลงมายังลานจอดรถก่อนจะเดินไปเปิดประตูด้านหลังข้างคนขับเพราะนึกว่าหยกน่าจะนั่งข้างท่านประธานหนุ่ม
“เจนมานั่งข้างหน้าดีกว่าครับ”
“แล้วพี่หยกหล่ะคะ”
“พี่หยกติดธุระกะทันหันเลยมีแค่ผมคนเดียว”
หญิงสาวขมวดคิ้วเล็กน้อยแต่ก็เดินไปนั่งข้างคนขับแต่โดยดีแล้วเขาก็ออกรถไปทันที ระหว่างการเดินทางนั้นบรรยากาศภายในรถช่างชวนกระอักกระอ่วนใจ ทั้งสองนั่งเงียบตลอดกา
