“เจนไม่รู้จะขอบคุณยังไงกับทุกสิ่งที่คุณภีมทำให้เจน”
หญิงสาวเอ่ยขึ้นขณะนั่งอยู่บนรถของชายหนุ่ม เธอมองไปยังใบหน้าอันหล่อเหลาราวเทพบุตรด้วยรอยยิ้ม
“ถ้าเจนอยากขอบคุณ ก็เรียกพี่ว่าพี่ภีมซะทีสิครับ”
“ค่ะพี่ภีม พี่ภีมขา พี่ภีมของเจน เจนรักพี่ภีมนะคะ”
“ค่ะพี่ก็รักเจน”
หญิงสาวยิ้มออกมาอย่างมีความสุขเพราะเพิ่งผ่านค่ำคืนที่แสนวิเศษมา ชายหนุ่มแสนดีคนนี้จัดการนัดหมายบิดาของเธอให้ออกมาทานมื้อค่ำด้วยกัน นานหลายปีแล้วที่เจนไม่ได้นั่งทานข้าวกับพ่อแบบนี้
“โหเจน ร้านนี้มันแพงนะลูก”
“แต่มันเป็นร้านโปรดของพ่อ เจนจำได้ดี เมื่อก่อนเราเคยมาด้วยกันสามคน”
“เจน พ่อก็จำได้ลูก ลูกชอบกินข้าวผัดปูใช่ไหม”
“ค่ะพ่อ ส่วนพ่อก็ชอบกินไข่เจียวปู”
“พ่อไม่ได้กินนานแล้วนะ นานมากเลย”
ชายตรงหน้าเริ่มเสียงสั่น
“เจน ลูกเป็นไงบ้าง ลูกโกรธพ่อไหม”
“เจนไม่เคยโกรธพ่อเลยค่ะ เจนเข้าใจนะ” หญิงสาวเอื้อมไปจับมือบิดาไว้
“
