“หนาวรึเปล่า”
ผมถามคนตัวเล็ก ในขณะที่เรานั่งกอดกันท่ามกลางฝนที่โหมกระหน่ำลงมาไม่หยุดหย่อน
“มีพี่กอดไม่หนาวเลยค่ะ”
น้องเงยหน้าสวยขึ้นมายิ้มให้ผม
“หึ!!ปากหวานขยันอ้อนจริง”
ผมบีบจมูกเล็กเบาๆอย่างหมั่นเขียว น้องเองก็ได้แต่ยิ้มให้ผม จนผมอดใจไม่ไหวก้มลงไปจุ๊บปากอวบอิ่มของเธอเบาๆ
จุ๊บ จุ๊บ
“จะขยันทำพี่หลงไปถึงไหน หืม แค่นี้พี่ก็หลงจนหาทางออกไม่เจอแล้วรู้มั้ย”
ผมบอกเธอ ทั้งที่ปากยังแนบกับเธออยู่แบบนั้น
“หึ!!พี่หลงหนูเองต่างหากค่ะ หนูก็อยู่เฉยๆของหนู ”
เธอหัวเราะเบาๆแล้วคลี่ยิ้มหน้าจูบ
“เอ้า..พี่จะไปไหนคะ ”
แต่อยู่ๆผมก็ปล่อยกอดแล้วเดินไปที่ประตู แน่นอนผมไม่ได้มาดูหรอก ว่าฝนตกค่อยหรือแรง อย่างที่ทุกคนคิดนั่นแหละ ผมเดินมาปิดประตูลงกลอนนั่นแหละ เพราะผมจะเผด็จศึกท่ามกลางสายฝน ก็เธอนั่นแหละยั่วผมเหลือเกิน ใครมันจะไปอดใจไหว
“พี่ลีโอ..ปิดประตูทำไมคะ”
เธอถามผมเสียงเบา ตอนนี้คงเริ่มรู้ต
