สยบรักพี่รหัสตัวร้าย

ณ คอนโดหรูใจกลางเมือง “อื้อ” แขนเรียววาดกอดหมอนข้างอย่างหาที่สบาย ในขณะที่ตายังหลับพริ้มอยู่บนเตียงนอนนุ่มสีเทาขนาดคิงไซส์ แต่ทว่าหมอนข้างวันนี้มันกลับแข็งแปลกๆ จนแพขนตางอนต้องค่อยๆลืมขึ้นแล้วมองดูช้าๆ พร้อมใจดวงน้อยที่มันกำลังเต้นตึกตัก แทบกระเด็นออกจากอก “กรี๊ด!!” จูนกรี๊ดขึ้นสุดเสียง เมื่อสิ่งที่เธอกำลังกอดไม่ใช่หมอนข้าง แต่เป็นร่างหนาของใครบางคน ที่เธอเองก็รู้จักดี ใช่เธอกำลังนอนบนเตียงกับพี่ลีโอ และที่สำคัญเธอกำลังกอดเขาไว้แน่น “แหกปากอะไรแต่เช้าวะ” ลีโอพูดขึ้นอย่างหงุดหงิด เมื่อได้ยินเสียงกรี๊ดของจูนดังขึ้นจนแสบหู เขาพึ่งนอนได้เพียงไม่กี่ชั่วโมง เพราะพึ่งกลับจากวันเกิดของมะปราง เพื่อนอีกคนในกลุ่ม “พี่นั่นแหละทำอะไรฉัน ไอ้คนบ้า ไอ้คนฉวยโอกาส เห็นฉันเมาแล้วจะทำอะไรก็ได้งั้นเหรอ !!” เธอด่ากราดเขาเหมือนคนขาดสติ รีบดึงแขนออกจากเอวสอบเขาอย่างเร็ว มองดูเขาอย่างหวาดระแวง “เหอะ!!อกไข่ดาวอย่างเธอนี่นะฉันจะทำอะไร ยืนแก้ผ้าตรงหน้าฉันยังทำไม่ลงเลย” เขาหัวเราะเยาะ ลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงมองคนที่เอาแต่โวยวายอย่างไม่สบอารมณ์ “ถ้าพี่ไม่ได้ทำ แล้วชุดเมื่อคืนไปไหน ฉันมาใส่ชุดนี้ได้ไง ” ร่างเล็กยังเถียงอย่างไม่ยอม เพราะเมื่อคืนเธอไปงานวันเกิดมะปราง เธอแต่งตัวอย่างสวยเซ็กซี่มาก แต่ตอนนี้บนตัวเธอมีเพียงชุดนอน แน่นอนเธอไม่ได้เปลี่ยนเองแน่ “ก็มันเปียกฉันเลยเปลี่ยนให้ แต่เธอไม่ต้องห่วงหรอก ตอนถอดฉันหลับตาไว้ ไม่มองให้เสียตาหรอก” จูนโมจนอยากจะบีบคอคนตรงหน้าให้ตายคามือไปเลย อกเธอออกจะใหญ่ไซส์38ยังบอกว่าเล็ก แสดงว่าเขาคงชอบเท่าลูกมะพร้าวนู่นมั้ง “ปากเสียที่สุด ชาตินี้คงหาแฟนไม่ได้ ฮึ่ย” จูนพูดอย่างโมโห มองคนตรงหน้าด้วยความไม่พอใจ “บอกว่าฉันปากเสีย แต่เมื่อคืนเธอกอดฉันแน่นเลยนะ” ลีโอพูดด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง กระตุกยิ้มที่มุมปากได้น่าหยุมหัวมาก “เมื่อคืนฉันเมาหรอก ไม่งั้นไม่มีทางที่จะกอดพี่หรอกพี่ลีโอ ผู้ชายอะไรไม่อ่อนโยนซักนิด ถ้าโลกนี้เหลือพี่เป็นผู้ชายคนเดียวในโลกนะ ฉันยอมเหี่ยวแห้งตายดีกว่า” จูนพูดด้วยใบหน้าบึ้งตึง และเธอกับพี่รหัสก็เป็นแบบนี้มาตลอด แต่ไม่เคยต้องมานอนร่วมเตียงเดียวกันแบบนี้ “ทำอย่างกะฉันจะเอาเธออย่างนั้นแหละ” เขาเองก็ต่อปากต่อคำเก่งไม่มีแผ่วเลยเหมือนกัน ย้อนกลับไปเมื่อคืน วันเกิดมะปราง “ลีโอ มึงทำหน้าที่ไปส่งน้องรหัสมึงเหมือนเดิม” จูนและผู้หญิงคนอื่นๆในกลุ่ม เมากันหนักมาก เพราะดื่มฉลองวันเกิดของมะปราง ที่ผับของไดจิ “ม่ายเอาอ่า ทำไมต้องให้พี่ลีโอไปส่งหนูด้วย หนูขับกลับเองได้” จูนยืนโอนเอนไปมา เมาขนาดนี้ยังไม่ให้เขาไปส่งอีก “ทำไมต้องมีน้องรหัสแบบนี้วะเนี่ย” ลีโอถึงกับกุมขมับ ตอนที่เพื่อนๆยังไม่มีแฟนก็ต้องดูแลเพื่อน พอหมดวาระก็ดันต้องมาดูแลน้องรหัสอย่างจูนต่ออีก “จูนสิต้องถามคำนี้ ตั้งแต่เราเป็นสายรหัสกัน พี่เคยยิ้มกับจูนบ้างไหม เคยพูดกับจูนดีๆป่าวฮ๊ะ!!!” จูนเมาแล้วโวยวายให้พี่รหัสตัวเองใหญ่ ทั้งที่ตาแทบลืมไม่ขึ้นแล้ว “เมาแล้วก็กลับ จะไปส่ง” ลีโอเริ่มหงุดหงิด มองหน้าน้องรหัสด้วยสายตาเรียบเฉยไม่สบอารมณ์ “ไม่เอาไม่กลับพูดกับจูนดีๆก่อน” จูนสะบัดมือหนี “ก็คนมันไม่ชอบพูดจะให้พูดยังไงวะ” ลีโอเริ่มโมโห “ก็ไม่ต้องพูด ไม่ต้องไปส่งไง” พรึบ!! “อร้ายพี่ลีโอปล่อยจูนนะ ” ลีโอแบกจูนที่ตัวเล็กนิดเดียวขึ้นบ่า จนจูนร้องกรี๊ดโวยวาย ดีดดิ้นหวังให้หลุดพ้นจากเขา แต่มันกลับไม่เป็นผล “ผมกลับนะครับ ฉันกลับละ” ลีโอหันไปบอกรุ่นพี่และก็บอกเพื่อนด้วย “เค/ฝากเพื่อนหนูด้วยนะพี่ลีโอ” ทั้งสายธาร ไดจิ ก็พยักหน้ารับ และลินิณญ์ก็กำชับกับเขาเพราะเป็นห่วงจูน ลีโอพยักหน้า และอุ้มจูนพาดบ่าไป “เมาแล้วเรื้อนทีหลังอย่าเมา” ลีโอบ่นไปด้วยเดินไปด้วย ฟองเบียร์ถือกระเป๋าจูนตามไปอย่างทุกลักทุเล “ลีโออ่อนโยนกับน้องหน่อย” ปลายตะโกนตามหลังเพื่อนไป “ฝากเพื่อนหนูด้วยนะพี่ลีโอ ” พอเดินมาถึงรถ ฟองเบียร์ก็รีบเดินมาเปิดประตูให้ และยังฝากเพื่อนกับพี่รหัสไว้ด้วยความเป็นห่วง “แล้วเธอกลับไหวรึเปล่า” ถึงจะอย่างนั้นเขาก็ยังถามฟองเบียร์อย่างเป็นห่วง “หนูไม่เมาเท่าไหร่ค่ะ พี่ลีโอไปส่งจูนเถอะหนูกลับได้” ลีโอไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่รีบเดินไปนั่งฝั่งคนขับ โดยมีจูนกำลังนั่งโอนไปเอนมาอยู่ข้างๆเขา