2พี่ลีโอ
1025 คำ
“โอ้ย!!เจ็บนะโว้ย เป็นหมาบ้ารึไงถึงได้เที่ยวไล่กัดคนอื่น”
ลีโอพูดอย่างโมโห เมื่อถูกจูนกัดเข้าที่หลังอย่างแรง
“ก็บอกให้ปล่อยไง ฉันบอกเหรอว่าอยากให้พี่ไปส่ง”
คนเมาพูดอย่างไม่ยอม ไม่มีเหตุผลเอาซะเลย
“ฉันอยากไปส่งเธอตายแหละ เมาแล้วเรื้อนชิบหาย”
ลีโอพูดอย่างเหนื่อยหน่าย ถ้าปลายกับมะปรางไม่ขอให้หิ้วยัยนี่กลับมาด้วย คนอย่างเขาไม่มีทางแน่
ตัวก็หนัก แถมดื่มไม่ดูสภาพตัวเองเลยผู้หญิงบ้าอะไร
“ไม่อยากไปก็ปล่อยสิ ใครขอให้พี่ไปส่งกัน
อยู่ใกล้พี่นานๆ ประสาทยิ้มจะเสียเหมือนพี่รึเปล่าก็ไม่รู้ อึก”
คนเมาก่นด่าเขาไปด้วย และทำท่าเหมือนจะอ้วกไปด้วย
“เธออย่ามาอ้วกใส่ฉันนะ”
พรึบ!!
“โอ้ย!!ไอ้พี่บ้าเจ็บนะ ”
ลีโอรีบวางเธอลงพื้น เพราะกลัวเธอจะอ้วกใส่
“เอ้า!!ไหนบอกไม่อยากให้ไปส่งไง กลับเองสิ”
จูนถึงกับหน้านิ่วเมื่อเขาวางเธอลงอย่างแรง ไม่สนใจว่าเธอจะเจ็บซักนิด
“ไอ้พี่รหัสบ้า ฉันจะขอเปลี่ยนสายรหัส คนตั้งเยอะตั้งแยะ ทำไมฉันต้องมาเจอคนแบบพี่ด้วย พี่คนอื่นๆมีแต่ใจดีกันทั้งนั้น แต่ทำไมพี่ถึงใจร้ายปากเสียแบบนี้ ฮือ ฮือ เจ็บอ่าฉันฟ้องพี่ปลายกับพี่มะปรางแน่ ”
คนเมาบ่นให้เขาทั้งที่ยังนั่งอยู่ที่พื้น
“เก่งนักงั้นก็กลับเอง”
พูดจบเขาก็เตรียมเดินหนีเธอไป
“พี่ลีโอ!!~~”
เสียงหวานเรียกเขาไว้ ร่างหนายืนเอามือล้วงกระเป๋า มองดูเธออย่างไม่สบอารมณ์ ทำไมภาระนี้ต้องตกมาเป็นของเขา ทั้งที่ยัยนี่เป็นแค่น้องรหัส
***
🤦♂️:ลีโอ ธนันปภัค วิศวกรรมศาสตร์ปี2 เจ้าของความสูงกว่า187ซม.ใบหน้าหล่อเหลาราวเทพบุตร ลูกชายคนโตของเสี่ยอนันต์ เจ้าของเหมืองแร่ทองคำจากทางภาคเหนือ และยังเป็นกลุ่มผู้มีอิทธิพลทางแถบนั้นด้วย บางคนเรียกพวกเขาว่ามาเฟีย แต่เอาจริงก็ยังไม่ถึงขั้นนั้น
🤦♀️:จูน ธารมิกา วิศวะกรรมศาสตร์ปี1 ที่มีความสูงเพียง165ซม. เจ้าของใบหน้าสวยหวานดวงตากลมโต ที่มีเอกลักษณ์โดดเด่นไม่เหมือนใคร ลูกสาวคนเล็กของธาดา เจ้าของบริษัทผลิตเครื่องดื่มจากใบชา และยังมีคุณตากับคุณยาย
เป็นเจ้าของไรชาอยู่ที่จ.เชียงใหม่อีกด้วย
***
“อึบ!!อ่า!!ตัวอย่างหนัก ถ้ากินแล้วเป็นภาระคนอื่น เธอเลิกกินซะยัยบ๊อง”
เขาบ่นเธอไปด้วยและให้เธอขี่หลังแล้วเดินขึ้นคอนโดไปด้วย และที่มันบังเอิญไปกว่านั้นก็คือ เธอดันพักอยู่คอนโดเดียวกันกับเขานี่สิ
“คีการ์ดเธออยู่ไหน”
เงียบ
“อย่าบอกนะว่าหลับ เฮ้อ!!”
ลีโอถอนหายใจเฮือกใหญ่ นี่เขาต้องมาเจอกับอะไร ชีวิตเขาควรสงบสุขแบบที่เคยเป็นมารึเปล่า ตั้งแต่วันแรกที่ยัยนี่ก้าวเข้ามาเป็นน้องรหัส ชีวิตของเขาก็ไม่สงบสุขอีกต่อไป
พรึบ!!
เขาวางจูนไว้ที่หน้าห้องของเธอ แล้วค้นหาคีการ์ดในกระเป๋าสะพายใบเล็ก
“กระเป๋าบ้าอะไรใบเล็กก็เล็ก แถมยังเปิดยากอีก เชี้ยละ!!”
เขาก็ว่าเปิดอย่างเบาแล้วนะ แต่ทำกระดุมที่เป็นแม่เหล็กของเธอหลุดออกซะงั้น แต่เขาไม่ได้สนใจเท่าไหรหรอก รีบหาคีการ์ดในกระเป๋าเธอต่อ
“พกลิปบ้าอะไรหลายแท่ง ปากก็มีปากเดียวป่าววะ”
เขาบ่นไปอย่างไม่เข้าใจผู้หญิง กว่าจะหาคีการ์ดเจอเขาถึงกับควันออกหู เทคว่ำกระเป๋าเธอจนเครื่องสำอางของเธอกระจัดกระจายเต็มพื้นไปหมด
กริ้ก!!
พอประตูห้องเปิดออก เขาก็เก็บของที่มันหล่นลงพื้นเมื่อครู่ เก็บใส่กระเป๋าเธอไว้เหมือนเดิม
แล้วค่อยพาเธอเข้ามาในห้องอย่างทุลักทุเล
พรึบ!!
“ผู้หญิงบ้าอะไรตัวอย่างหนัก”
เขาวางจูนไว้ที่เตียงอย่างไม่เบานัก แล้วยืนเท้าสะเอวมองดูร่างเล็กอย่างเหนื่อยหอบ
“ขอน้ำหน่อย หิวน้ำ”
คนเมาพูดเสียงเบาหวิวทั้งที่ไม่ลืมตา
ตึก ตึก ตึก
ฝีเท้าหนักเดินไปหยิบน้ำในตู้เย็น แล้วรีบเดินเอากลับเขามาให้เธอในห้อง
“เฮ้อ!!”
แต่เขาก็ต้องถอนหายใจอีกครั้ง เมื่อเห็นจูนนอนกองอยู่ที่พื้นห้อง เขาเดินออกไปแค่แป๊บเดียว แต่พอกลับมาสภาพก็เป็นอย่างที่เห็น
“ยัยบ๊องจะกินรึเปล่าน้ำอ่ะ”
เขาเอาขวดน้ำเย็นไปแตะที่แขนเล็กของเธอ
“อื้ม..อาป้อนหน่อยสิ ”
คนเมายังหลับตาและอ้าปากรอให้เขาเทน้ำใส่ปาก
อึก
“แค่ก แค่ก แค่ก”
“ยัยบ๊องเอ้ย!!ชุดเศษผ้าเปียกหมดละ”
เขาถึงกับเกาหัวกรอด เมื่อเธอสำลักน้ำจนเสื้อผ้าเปียกไปหมด
เขายืนตัดสินใจอยู่นานว่าจะเอาไงดี จะปล่อยไว้แบบนี้เดี๋ยวไม่สบาย ถ้าจะเปลี่ยนให้เธอก็ไม่ใช่เรื่อง
พรึบ!!
เมื่อตัดสินใจได้เขาก็คลุมผ้าห่มมาที่ร่างเล็ก แล้วพยายามดึงชุดเกาะอกเธอออก
“ถอดยากจังวะ”
เขาพยายามถอดอยู่แบบนั้นพักใหญ่ๆ จนในที่สุดก็สำเร็จ และรีบเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าของเธอ แล้วหาเสื้อผ้ามาใส่ให้
“นี่มันชุดบ้าอะไรวะเนี่ย”
เขาหยิบตัวนั้นทีตัวนี้ที เห็นชุดนอนของเธอแล้วขนลุกไปหมด แต่ละชุดมีแต่แบบเซ็กซี่ ไม่ใช่ลายหมีลายคิตตี้แบบที่ผู้หญิงส่วนมากใส่กัน เขาเลือกมา1ชุด แล้วเดินกลับมาหาเธอที่เตียง
“เชี้ยจูน!!”
หัวใจแกร่งแทบกระโดดออกจากอก เมื่อหันกลับมาอีกทีผ้าห่มมันไม่ได้อยู่บนตัวเธอแล้ว
และคงไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเขาเห็นอะไร ก้อนเนื้อกลมโตนั่นมันขาวและใหญ่มากจริงๆ
- ผู้เขียน
