3 นอนได้แล้วไอ้ดีโด้
1085 คำ
พรึบ!!
เขาห่มผ้ากลับให้เธอดังเดิม แต่มือไม้มันสั่นไปหมด ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยเห็นอกผู้หญิงมาก่อน แต่อกขาวเด้งแบบนี้ยอมรับว่าไม่เคยเจอ
“ปล่อยนอนแบบนี้ดีมั้ยวะ แม่ง!!”
เขาพูดอย่างเอือมระอา แต่ในท้ายที่สุดเขาก็ตัดสินใจหลับตาแล้วใส่เสื้อผ้าให้เธอจนเสร็จ
พรึบ
“อะไรของเธออีกเนี่ย”
ขาเล็กพาดทับเขาไว้ สองแขนเรียวยังกอดเอวเขาเอาไว้อีก เขาพยายามแกะมือเธอแล้วแต่ไม่เป็นผล ขาเรียวยิ่งหนีบเขาไว้แน่นกว่าเดิมซะอีก มือเล็กนี่ก็เหนียวเหมือนปลิง ยังกอดเขาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
“นอนได้แล้วไอ้ดีโด้”
คนเมาพูดเสียงอู้อี้ในลำคอ ดีโด้ที่เธอพูดถึง
คือหมาเจ้าของร้านข้าวมันไก่ ที่ขายประจำโรงอาหารในคณะวิศวะ
“นั่นมันหมาป่าววะ เฮ้อ!!”
เขาถอนหายใจอีกครั้ง แล้วนอนมองเพดานคอนโดอย่างคนสิ้นหวัง ปล่อยให้เธอกอดก่ายได้ตามสบาย จนไม่นานเขาก็ผลอยหลับไปเพราะความเพลีย ในตอนเช้าจูนก็ตื่นขึ้นมาโวยวายอย่างที่เห็น
ปัจจุบัน
“พี่กลับห้องพี่ไปเลยนะ”
หลังจากฟาดฟันริมฝีปากกันอยู่นาน จูนก็ออกปากไล่เขา ลีโอไม่พูดอะไรต่อแต่ก็ยอมลุกออกจากที่นอนของเธอ เตรียมเดินกลับห้องตัวเองไป
“ทีหลังถ้าเมาแบบนี้อีกฉันจะปล่อยให้นอนข้างถนนเลย”
พูดจบเขาก็เดินออกจากห้องนอนเธอไป
“ชิ!!ใครใช้ให้มาส่งหละ คนอย่างจูนซะอย่างมีแต่คนอยากมาส่งทั้งนั้นแหละ”
จูนบ่นเบาๆมองตามแผ่นหลังลีโอจนลับตาไป
ครืด ครืด
“ค่ะแม่”
ในระหว่างที่เธอกำลังเก็บกวาดห้อง เสียงมือถือก็ดังขึ้น จูนวางมือจากสิ่งที่ทำอยู่ แล้วรีบรับโทรศัพท์ผู้เป็นแม่
{จูน!ปิดเทอมวันไหนลูก จะกลับเชียงใหม่รึเปล่า ตากับยายคิดถึงถามแม่ทุกวันเลยว่าลูกปิดเทอมวันไหน}
“อีก2อทิตย์ค่ะแม่”
{โอเค ถ้าปิดแล้วก็รีบกลับมานะ อย่าไปเถลไถลที่ไหนละ}
“ได้ค่ะแม่ งั้นแค่นี้ก่อนนะจูนทำความสะอาดห้องอยู่”
{จ้าลูก}
ติ้ด!!
วางโทรศัพท์จากแม่จูนก็ทำความสะอาดห้องต่อ เธอไม่ชอบจ้างแม่บ้าน เพราะไม่อยากให้ใครมายุ่งกับของภายในห้อง
“หืม ทำไมกระเป๋ามันเป็นแบบนี้”
จูนพึ่งสังเกตเห็นความผิดปกติของกระเป๋า เลยรีบหยิบมาดู ของข้างในมันเละเทะกระดุมแม่เหล็กก็หลุด
“เป็นแบบนี้ได้ไง พี่ลีโอ”
เธอพึมพำกับตัวเองเบาๆ คงไม้มีใครแน่นอกจากพี่รหัสปากเสียของเธอ เมื่อคิดได้ขาเรียวก็เดินไปยังห้องของพี่รหัสที่มันอยู่เยื้องๆกัน
ติ้งนอง ติ้งนอง
กดออดได้ไม่นานประตูก็เปิดออก
“อะไรอีกวะเธอนี่มันวุ่นวายจริงๆ”
กลับมาจากห้องจูน ลีโอก็กลับมานอนต่อถอดเสื้อผ้าออกหมดใส่แค่บ๊อกเซอร์ตัวเดียว
“กรี๊ด!! พี่ทำไมไม่แต่งตัวให้เรียบร้อย”
พอเห็นลีโอโชว์ท่อนบนกล้ามเนื้อเป็นมัดๆแค่นั้นแหละ จูนก็กรี๊ดขึ้นพร้อมเอามือเล็กปิดตาห่างๆ แต่ก็ยังมองผ่านช่องนิ้วไว้อยู่
“ฉันป่ะที่ต้องกลัวเธอ มีอะไรก็รีบพูดมาอย่าลีลา
เสียเวลานอนจริงๆ”
เขากอดอกยืนพิงประตู มองเธอด้วยใบหน้าเรียบนิ่งไม่สบอารมณ์
“กระเป๋าฉันพัง พี่เป็นคนทำใช่ไหม
ซื้อมาคืนฉันเลยนะ ”
กระเป๋าใบเล็กถูกชูขึ้นตรงหน้าเขา
“เฮ้อ!!เอามานี่เดี๋ยวซ่อมให้”
พรึบ!!
มือหนาคว้าเอากระเป๋าในมือเล็กไปอย่างไม่พอใจ เขาควรจะต้องมารับผิดชอบอะไรแบบนี้ไหม
“ แล้วใจคอพี่จะให้ฉันยืนรอแบบนี้รึไง ไม่คิดจะเรียกฉันเข้าไปนั่งบ้างหรอ ”
จูนถามเขาด้วยสีหน้าบึ้งตึง ลีโอแย่งกระเป๋าจากมือเธอเสร็จ ก็เดินกลับเข้าไปในห้องปล่อยให้เธอยืนขาแข็งอยู่หน้าห้องเขาคนเดียว ไม่คิดจะเรียกเธอเข้าไปรอในห้องซักคำ
“ แล้วใครจับขาเธอไว้ ต้องรอให้ฉันจุดธูปเรียกไหม”
ก็เพราะเขาเป็นคนแบบนี้แหละ เธอถึงพูดดีกับเขาไม่ได้เลย คนอะไรปากเสียชะมัด
พรึบ!!
ในเมื่อเขาพูดแบบนั้นแล้ว จูนก็เดินเข้าไปในห้องเขา แล้วนั่งรอที่โซฟามองดูเขาที่กำลังตั้งใจซ่อมกระเป๋าให้เธอ ถ้าไม่ติดว่าเขานิสัยไม่ดีปากก็เสีย พี่รหัสของเธอก็คือคนที่หล่อและแสนจะเพอร์เฟคคนนึงเลย ‘คนบ้าอะไรหล่อก็หล่อ แต่ใช้ความหล่อไม่เป็นประโยชน์ซักนิด’
ติ้งนอง ติ้งนอง
ในระหว่างที่จูนกำลังนั่งรอ เสียงออดหน้าห้องของลีโอก็ดังขึ้น
“ ถ้ามีน้ำใจก็ลุกไปเปิดประตูให้หน่อย”
เขาละสายตาจากกระเป๋า แล้วหันมามองหน้าเธอ แค่จะบอกว่าลุกไปเปิดประตูให้หน่อยแค่นี้
เขาก็พูดไม่ได้ คนอะไรขวางโลกไปซะทุกอย่าง
แอ้ด!!
“เอ่อ ลีโออยู่ไหม”
คนมาใหม่ดูตกใจ เพราะไม่เคยเห็นผู้หญิงอยู่ในห้องเพื่อนแบบนี้สักที
“ อยู่ข้างในค่ะ”
จูนเปิดประตูออกกว้าง ให้ผู้มาใหม่ได้เข้ามา
คนนี้เธอเคยเห็น เพราะมาหาลีโอเป็นประจำ
“ทำไรวะ”
มาร์ตินเพื่อนอีกกลุ่ม ถามคนที่ตั้งหน้าตั้งตาซ่อมกระเป๋าอยู่
“ซ่อมกระเป๋าไง เห็นแล้วจะถามเพื่อ”
คนตอบก็ตอบอย่างไม่ใส่ใจ ส่วนคนถามก็ชินไปซะแล้ว
“แล้วคนนี้ใคร มีแฟนแล้วไม่คิดจะแนะนำให้กูรู้จักหน่อยเหรอ”
มาร์ตินถามถึงสาวสวยในห้องเขา
“ไม่ใช่แฟน แล้วก็ไม่ต้องอยากรู้จักหรอก ไม่ได้มีอะไรน่ารู้จักหรอก”
‘ไอ้พี่รหัสบ้าฉันออกจะสวย ไม่น่ารู้จักตรงไหนกัน เขามันพวกชอบช็อตฟิวส์
“สวัสดีค่ะหนูชื่อจูนค่ะ เป็นน้องรหัสพี่ลีโอ แล้วพี่ชื่ออะไรคะ”
จูนระบายยิ้มกว้างรีบแนะนำตัวเองให้เพื่อนเขารู้จัก จนลีโอถึงกับหยุดซ่อมกระเป๋าแล้วมองหน้าจูน แต่เธอกลับไม่สนเลิกคิ้วกวนๆใส่ลีโอไปหนึ่งที
- ผู้เขียน
