“ฮึก ฮึก ฮึก ”
ร่างเล็กที่เต็มไปด้วยรอยแดง นอนสะอื้นไห้หันหลังให้เขาเมื่อทุกอย่างจบลง ลีโอมองแผ่นหลังขาวเนียนนิ่งๆ ไม่ได้พูดอะไรอยู่นาน ก่อนจะขยับมาใกล้ แล้วกอดเอวเล็กจากทางด้านหลัง
หมับ!!
“ปล่อยนะ ฮึก ฮึก”
เสียงหวานปนสะอื้นรีบบอกให้เขาปล่อย
“เจ็บรึเปล่า”
ด้วยความโมโหจนฟิลส์ขาด เขาจึงเผลอทำรุนแรงกับเธอ พอเริ่มใจเย็นลงก็เลยรู้สึกผิด(นิดหน่อย)
“ยังไม่ตายหรอก อยากทำอีกป่ะละทำเลยสิ”
คนตัวเล็กบอกเขาอย่างท้าทาย โกรธกับพฤติกรรมอันหยาบคายของเขา
“จูน!!~~อย่ายั่วโมโห”
เขาเตือนเธอเบาๆ เพราะไม่อยากโมโหจนต้องรุนแรงกับเธออีก
“ฮึก ฮึก ฮึก”
ถึงจะโกรธเขามาก แต่เธอเองก็ไม่กล้าพูดต่อ ในเมื่อเขาส่งสัญญาณเตือนแล้ว เธอก็ต้องเงียบเพราะเวลาเขาโมโหนั้นน่ากลัวมาก
“ปล่อยนะจูนอึดอัด”
“อยู่เฉยๆจะนอนดีๆ หรือจะให้เอาอีก”
คนในอ้อมกอดจำใจต้องนิ่ง เพราะกลัวเขาจะทำอย่างที่พูด
“จูนอยากกลับไปนอนห้อง”
บอกเ
