แอ้ด!!
“ทำอะไรเปิดช้า”
พอเห็นหน้าน้องสาว แจนก็ถามอย่างอารมณ์เสีย
“จูนหลับค่ะพี่แจนเลยไม่ได้ยินเสียงออด”
เธอโกหกพี่สาวด้วยความจำเป็น แต่ด้วยความที่ว่าโกหกไม่เก่ง จูนไม่กล้าสบตาพี่สาวด้วยซ้ำ
“หลับรึซ้อมตาย ยืนกดออดเป็นชั่วโมงยังไม่ได้ยินอีก”
แจนพูดอย่างหงุดหงิด เดินพรวดพลาดเข้ามาในห้องจูนอย่างถือวิสาสะ
“แล้วนี่พี่แจนมีอะไรรึเปล่าคะ ทำไมดูอารมณ์ไม่ดีเลย”
เธอถามแจนกลับ ทั้งที่ความจริงก็รู้คำตอบดีอยู่แล้ว
“จะอะไรละ!!ก็ลีโอนะสิออกจากห้องไปตั้งแต่เมื่อคืน จนป่านนี้ยังไม่กลับเลย โทรไปก็ไม่รับพูดแล้วก็โมโห ”
แจนเล่าให้น้องฟังอย่างหงุดหงิด ใบหน้าบึ้งตึงไม่สบอารมณ์
“เหรอคะ”
จูนถามกลับเสียงเบา ลอบมองหน้าพี่สาวที่เครียดจนคิ้วขมวดเป็นปม
“ก็ใช่นะสิ แกรู้ป่ะว่าลีโอไปไหน มาเสียเที่ยวจริงๆเลย”
แจนยังบ่นไม่หยุด ถามน้องสาวเผื่อจะรู้บ้าง
“ไม่รู้ค่ะ”
“อะไรก็ไม่รู้ๆ เคยรู้อะไรบ้างมั้ยชีวิตนี
