“ได้โปรดอย่าคิดแบบนั้นเลยลัลดา...ฉันต้องการทั้งเธอทั้งลูกของเรา ฉันอยากมีครอบครัวเหมือนกับพี่น้องของฉัน อยากมีความสุข อยากหัวเราะกับเธอและลูกๆ ของเราทุกวันทุกคืน”
“ขอลัลแต่งงานแล้ว...เปลี่ยนใจไม่ได้แล้วนะคะ”
“อืม...ฉันไม่เปลี่ยนใจแน่นอน”
เขาปล่อยร่างของหล่อนออกห่าง แล้วเดินไปก้มควานหากางเกงขายาว หยิบกล่องกำมะหยี่สีแดงออกมาจากกระเป๋ากางเกง จากนั้นก็เดินเข้ามาหาหล่อนอีกครั้ง
“แต่งงานกับฉันนะ ลัลดา” กล่องกำมะหยี่สีแดงเปิดออก แสงเพชรเม็ดเล็กสะท้อนเข้ามาในดวงตา ลัลดาน้ำตาไหลซึมด้วยความยินดี ตื้นตันใจจนแทบพูดไม่ออก
“ฉันรักเธอ ลัลดา”
แล้วเขาก็คว้ามือข้างซ้ายของหล่อนไปกุมเอาไว้ ก่อนจะบรรจงสวมแหวนให้บนนิ้วนางของหล่อน มันพอดีจนน่าประหลาดใจ
“ยังไม่ตอบเลย จะแต่งงานกับฉันหรือเปล่า ลัลดา”
เขาคว้ามือข้างเดิมที่สวมแหวนขึ้นมาจูบแผ่วเบาและมองสบตากับหล่อนอย่างวิงวอน ไม่น่าเชื่อเลยว่าผู้ชายแสนทระนง
