“ลัล...ผู้ชายคนเมื่อกี้นี้คือพ่อของยัยหนูใช่ไหม”
หลังจากยืนเงียบๆ มองดูลัลดาร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่นาน กิตติพงษ์ก็ตัดสินใจทำลายความอึดอัดและถามออกมา
“พี่พงษ์...”
ลัลดาหันขวับมามองหน้าคนตั้งคำถาม หน้าตาของหล่อนซีดเผือดด้วยความตื่นตกใจ และนั่นก็ยิ่งทำให้กิตติพงษ์รู้ได้ทันทีว่าสิ่งที่กำลังคิดอยู่นั้นมันถูกต้อง
“ผู้ชายคนนี้คือคนที่พี่เจอที่หน้าร้านขายยา และพี่ก็เพิ่งรู้ว่าเขาคืออดีตนายจ้างของลัล...”
ลัลดาพูดไม่ออก ร้องไห้สะอึกสะอื้น กิตติพงษ์เองก็เจ็บแต่เขาก็ต้องจำยอมรับมัน เพราะไม่ว่าจะมีเมสันหรือไม่มี ลัลดาก็ไม่เคยมองเขาในฐานะอื่นที่เกินกว่าพี่ชายอยู่แล้ว
“ทำไมลัล...ไม่บอกเขาไปล่ะว่ายัยหนูเป็น...” กิตติพงษ์ยังพูดไม่ทันจบ ลัลดาก็แทรกขึ้นเสียงร้อนรนเสียก่อน
“อย่านะ...อย่าพูดนะพี่พงษ์”
“ทำไมล่ะลัล ในเมื่อ...”
“ยัยหนูเป็นลูกของลัลคนเดียว” หล่อนร้องไห้กอดลูกสาวแนบอก “พ่อของยัยหนู
