ตลอดทางบนรถเต็มไปด้วยความเงียบงันน่าอึดอัด ลัลดาภาวนาให้ถึงห้องเช่าเร็วๆ ตัวเองจะได้หลุดออกไปจากสถานการณ์ปวดร้าวแบบนี้เสียที แต่เขาขับรถช้าเหลือเกิน
“คุณไมค์...เร่งความเร็วรถอีกหน่อยไม่ได้เหรอคะ”
คนที่นั่งผิวปากขับรถอยู่หันมามอง และทำตาใสซื่อไร้เดียงสาจนน่าหมั่นไส้
“นี่ก็เร็วแล้วนะ ช้าตรงไหน”
หล่อนเหลือบตามองหน้าปัดที่แสดงความเร็วของรถสปอร์ตคันงามก่อนจะค่อนขอดออกมา
“แต่จักรยานยังแซงรถคุณไมค์ได้เลยนะคะ”
เมสันหันไปมองจักรยานเก่าๆ คันหนึ่งที่คนขี่เป็นยายแก่ๆ ขี่ผ่านรถไป แล้วก็แทบกลั้นหัวเราะไม่อยู่
“ช่วงนี้รถฉันไม่ค่อยดีน่ะ เลยขับเร็วไม่ได้ เธอก็ทนๆ หน่อยแล้วกัน เดี๋ยวฉันเพิ่มความเร็วให้อีกนิด สามสิบห้ากิโลเมตรต่อชั่วโมงโอเคไหม หรือสี่สิบดี”
หล่อนรู้ดีว่าเขาจงใจแกล้ง จึงตัดสินใจนั่งนิ่งเฉยแทน เมสันอมยิ้ม ลอบมองใบหน้าของลัลดาและทารกน้อยในอ้อมแขนของหล่อนหลายต่อหลายครั้งด้วยความสนิทเสน่ห
