“ลัล...คุณเมสันเข้ามาอยู่ในห้องกับลัลได้ยังไง หรือว่าลัลกับเขาคืนดีกันแล้ว”
คำถามของกิตติพงษ์ทำให้ลัลดาได้สติ หล่อนรีบหันมาปฏิเสธคนตั้งคำถาม “เปล่า...เปล่าจ้ะพี่พงษ์”
“เปล่า แต่พี่เห็นคุณเมสันอยู่กับลัล?”
“คือ...” หล่อนเสหลบสายตาของกิตติพงษ์ “เขารับลัลกับลูกออกมาจากโรงพยาบาลน่ะจ้ะ แล้วก็ช่วยลัลถือของเข้ามาไว้ในห้อง แค่...แค่นี้แหละจ้ะ”
“แค่นี้...แล้วทำไมต้องล็อกห้องด้วยล่ะลัล” กิตติพงษ์ยังไม่คลายความสงสัย
“เอ่อ...สงสัยตอนลัลปิดประตู มือคงไปโดนมั้งจ๊ะ ว่าแต่พี่พงษ์มาได้ยังไง ยังไม่ถึงเวลาเลิกงานนี่นา” หล่อนรีบเฉไฉเปลี่ยนเรื่อง ขณะเดินเข้าไปในห้องเช่าของตัวเอง กิตติพงษ์เดินตามเข้ามา
“พี่ลางานครึ่งวันไปหาลัลที่โรงพยาบาล ก็เลยรู้ว่าลัลขอหมอกลับบ้านแล้ว พี่ก็เลยตามมาที่นี่ยังไงล่ะ แต่ก็ไม่คิดว่าจะเจอลัลอยู่กับ...คุณเมสัน...”
“เอ่อ...เขาก็แค่มาส่ง แค่มีน้ำใจ ไม่มีอะไรอย่างที่พี่พงษ์คิดหร
