ลัลดาที่เพิ่งกล่อมลูกสาวหลับไปเป็นรอบที่สองของวันเบิกตากว้างอย่างตกใจ เมื่อเห็นถุงข้าวของมากมายมากองอยู่ที่หน้าห้องเช่าของตัวเอง
“นี่มัน...”
“ฉันซื้อมาเองแหละ ซื้อมาให้เธอกับลูก”
“คุณไมค์...!” หล่อนหันไปตามเสียงก็เห็นว่าเขากำลังเดินเข้ามาหา กลีบปากอิ่มเผยออ้า
“ฉันรู้ว่าเธอเกรงใจฉัน แต่ไม่ต้องกังวล เงินฉันมีเยอะ เปย์ให้เธอกับลูกแค่นี้ขนหน้าแข้งยังไม่ร่วงสักเส้น”
ลัลดามองข้าวของที่กองเต็มหน้าห้องด้วยความขุ่นเคือง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบประสานสายตากับเขา
“ลัลรู้ค่ะว่าคุณไมค์รวย แต่ไม่ต้องมาเปย์เพื่อลัลกับลูกหรอกค่ะ เพราะเราไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกัน”
เขายิ้มเยาะ เอียงคอมองหล่อน
“แล้วเธอกับเด็กน้อยนั่นเกี่ยวข้องกับผู้ชายกรุงเทพฯ คนไหนล่ะ ถ้าไม่ใช่ฉันน่ะ”
ลัลดาเบิกตากว้างตกใจ กลีบปากอิ่มสั่นระริก นี่เขา...เขาพูดเหมือนรู้ความจริงแล้ว
ไม่มีทาง เมสันจะรู้ได้ยังไง
“คุณไมค์พูดบ้าอะไรคะ ลัลไม่
