“เป็นอะไรหรือเปล่า ไม่สบายหรือ?” กวินเลิกสนใจบิดา ใช้มืออังหน้าผากกระต่ายน้อย พร้อมถามไถ่อาการ
“ไม่เป็นไรค่ะ ณิรู้สึกมึนหัวนิดหน่อย แต่ก็หายแล้ว” ณัฐณิชาตอบ จริง ๆ เธอรู้สึกอยากอาเจียนมากกว่า แต่บรรยากาศในห้องที่ตึงเครียดทำให้เธออึดอัดจนแทบถอยหนีไม่ได้ ครั้นจะบอกกวินตรง ๆ ก็กลัวว่าเขาจะเป็นห่วงจนการมาครั้งนี้เสียเปล่า เด็กสาวจึงเตือนตัวเองให้อดทน
“ไปเดินเล่นข้างนอกดีไหมจ๊ะ เดี๋ยวน้าพาไป” วารุณีอาสา เห็นสีหน้าของสามีกับลูกชายก็รู้สึกเป็นห่วง อยากให้สองพ่อลูกได้คุยกันตามลำพัง
“พาเธอไปเรือนเล็กรอผมก็แล้วกัน ขอบคุณครับคุณน้า” วารุณียิ้มกว้าง น้ำเสียงของกวินที่พูดกับเธอดูอ่อนโยนขึ้น
ณัฐณิชามองหน้ากวินอีกครั้ง เขายิ้มบาง ๆ ให้ เด็กสาวจึงวางใจ เดินตามวารุณีออกไปข้างนอก
“ถ้าเป็นหนูนิศาหรือลูกโซ่ ฉันจะไม่ว่าอะไรเลย… ทำไมต้องเป็นเด็กคนนี้ด้วยล่ะ?” ทันทีที่หญิงสาวทั้งสองออกไป วราวุฒิเอ่ยถามลูกชา
