เวลาผ่านไปนานกว่าครึ่งชั่วโมงกระทั่งหญิงสาวฝืนใจปาดน้ำตาทิ้งและรวบรวมความเข้มแข็งมากที่สุดเท่าที่มีลุกขึ้น กรอบรูปเล็ก ๆ ถูกหยิบขึ้นมาและถูกกุมไว้ในมือเรียวบาง ดาราวดีไม่ได้เก็บมันกลับไว้ที่เดิม เธอนำพามันออกจากห้องทำงานเฟอร์นันโดและมองซ้ายขวาจนแน่ใจว่าไม่มีใครจึงเดินลงไปยังชั้นล่างของคฤหาสน์ ความจริงอันเจ็บปวดจากปากของพ่อบุญธรรมคือความจริงที่คุกคามความฝันและทำให้หญิงสาวทิ้งเจตจำนงที่จะท้วงเตือนเขา
ดาราวดีเดินไปทางด้านหลังของคฤหาสน์ ที่ซึ่งเธอรู้ว่าไม่มีคนของเฟอร์นันโดเฝ้าอยู่ที่นั่นก่อนจะลอดรั้วซึ่งเป็นไม้ประดับออกไปยังถนนใหญ่ เดินไปเรื่อย ๆ ขณะกุมกรอบรูปไว้กับอก นานเท่าใดไม่รู้ได้ที่เธอเดินไปจนถึงถนนใหญ่ ที่ซึ่งรถรายังขวักไขว่แม้จะเป็นเวลาใกล้เที่ยงคืนเข้าไปทุกที หญิงสาวเดินไปข้างหน้าพร้อมใบหน้าเปรอะเปื้อนน้ำตาที่ไหลไม่หยุด บัดนี้ชีวิตของเธอสูญสิ้นแล้วซึ่งคนที่ไว้วางใจ เธอถูกทิ้งให้เดีย
