“ครับ…คุณย่า”
ภูผาตอบพลางพยักหน้า แววตาที่เคยแข็งกร้าวกลับเต็มไปด้วยความครุ่นคิด ภายในอกเหมือนถูกสะกิดให้ตื่นขึ้น นี่เขา…ไม่ได้เห็นลลินเป็นแค่ของเล่นจริง ๆ ความจริงมันเด่นชัดจนไม่อาจปฏิเสธได้อีกแล้ว
ขณะนั้นคุณย่าพยักหน้าด้วยรอยยิ้มจาง ๆ แต่แฝงด้วยความเด็ดขาด
“ดี…งั้นย่าจะถือว่าแกฟังคำสอนของย่าแล้ว ต่อไปก็ลงมือทำให้เป็นจริงด้วย ไม่ใช่พูดลอย ๆ”
“ครับ” เสียงของภูผาเรียบต่ำ แต่มั่นคงขึ้นกว่าเดิม
หญิงสูงวัยหันตัวเตรียมก้าวออกจากห้อง ทว่าก่อนจะพ้นประตูยังหันกลับมาพูดเสริม
“แล้วก็…หาทางพาหนูลลินไปทานข้าวที่บ้านด้วย ย่าอยากเห็นด้วยตาตัวเองว่าเด็กคนนั้นจะเข้ากับครอบครัวเราได้ดีแค่ไหน”
ภูผาก้มศีรษะรับอีกครั้ง “ครับคุณย่า”
ทันทีที่ประตูปิดลง ความเงียบก็เข้าปกคลุมห้องทำงานใหญ่ เขาทิ้งตัวลงพิงพนักเก้าอี้ แววตาคมทอดมองออกไปไกล เหมือนตั้งคำถามกับหัวใจตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า บางที…มันถึงเวลาที่เขาจ
