เมื่อทั้งคู่จัดการตัวเองเรียบร้อยแล้ว ภูผาก็ออกมาจากห้องน้ำในชุดทำงานเต็มยศ ในชุดสูทเรียบหรูที่ถูกรีดกริบทำให้ภาพลักษณ์ประธานบริษัทกลับคืนมาเต็มตัว ขณะเดียวกัน ลลินก็ใส่ชุดทำงานเรียบร้อยแล้ว แต่ใบหน้ายังแดงระเรื่อเหมือนยังไม่กล้าสบตา
“ไป” เสียงทุ้มเอ่ยเรียบ ๆ พลางคว้ากุญแจรถหรูขึ้นมา “ขึ้นรถพร้อมกัน จะได้ไม่มีใครนินทาว่าเธอหนีงาน”
ลลินพยักหน้าหงึก ๆ เดินตามหลังเขาอย่างว่าง่าย ราวกับเด็กที่กำลังโดนลากไปส่งโรงเรียน ทำไมฉันต้องรู้สึกเหมือนนักโทษที่เดินต้อย ๆ ตามผู้คุมด้วยนะ… เธอบ่นกับตัวเองในใจ
ตึก ตึก ตึก
เสียงส้นสูงเล็ก ๆ ของเธอดังประสานกับก้าวขายาวของเขา เมื่อมาถึงรถสปอร์ตคันหรู ภูผาเปิดประตูฝั่งคนนั่งให้
“เอ่อ…พี่ภู ฉันนั่งหลังได้ไหมคะ” เธอถามเสียงเบาหวิว
เขาหันขวับมาเลิกคิ้วสูงทันที “คิดว่าฉันเป็นโชเฟอร์เธอหรือไง หืม? นั่งหน้า”
“ค่ะ…” ลลินรีบสอดตัวเข้าไปนั่ง เธอก้มหน้ากอดกระเป๋าแน
