ครึ่งชั่วโมงต่อมา เวลาเที่ยงครึ่ง
“นี่ค่ะ ข้าว น้ำ แล้วก็ชาเย็นแทนกาแฟ…”
เสียงหวานเอ่ยเรียบ ๆ พลางวางถาดอาหารลงบนโต๊ะกลางห้องทำงาน ทุกท่วงท่าของเธอสงบเรียบร้อย แต่แววตาที่ก้มต่ำกลับซ่อนความตัดพ้อเอาไว้ เธอโค้งศีรษะให้สั้น ๆ
“ฉันขอตัวไปพักเที่ยงนะคะ”
พูดจบ ลลินก็หมุนตัวเดินออกไปทันที โดยไม่หันกลับมามองแม้เพียงครั้งเดียว ทิ้งให้บรรยากาศในห้องกว้างเงียบงันลง มีเพียงภูผาที่เอนตัวพิงพนักเก้าอี้ ดวงตาคมกริบจ้องไปยังถาดอาหารตรงหน้า ชาเย็นแทนกาแฟ…เธอประชดฉันสินะ
ทว่ามุมปากของเขากลับยกขึ้นนิด ๆ โดยไม่รู้ตัว
ขณะเดียวกัน เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าลลินก็ดังขึ้น
ติ้ง ติ้ง!
เธอหยิบขึ้นมาอ่านข้อความ จากพี่พีท
“ลลิน อยู่ไหน พี่รอที่โรงอาหารครึ่งชั่วโมงแล้ว”
หัวใจเธอกระตุกวูบทันที ความรู้สึกผิดตีตื้นขึ้นมาจนแน่นอก โอ้ย ทำไมถึงปล่อยให้เขารอได้นานขนาดนี้กันนะ
เธอรีบพิมพ์ตอบกลับด้วยน
