ณ โรงอาหารของบริษัท เวลาบ่ายโมง
หลังจากที่ลลินเดินออกไปด้วยรอยยิ้มขอบคุณ คุณย่าราตรีก็นั่งทอดสายตาตามหลังหญิงสาวอย่างเอ็นดู ความใจดีบนใบหน้านั้นค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นแววจริงจัง เธอหยิบโทรศัพท์เครื่องเล็ก ๆ ขึ้นมากดเบอร์ทันที
“ให้รถมารับฉันที่บริษัทเดี๋ยวนี้… ฉันจะไปเลือกชุดราตรีที่บ้านใหญ่” เสียงสั่งการฟังดูอ่อนโยน แต่เต็มไปด้วยอำนาจที่คนเคยชินกับตระกูลใหญ่ย่อมรู้จักดี
ไม่ถึงสิบนาทีต่อมา รถยนต์สีดำคันหรูของตระกูลพิพัฒน์ไพศาลสกุลก็แล่นเข้ามาจอดที่ลานด้านนอกอย่างเงียบเชียบ บอดี้การ์ดคนสนิทรีบก้าวลงมาเปิดประตูให้ “คุณหญิงย่าครับ เชิญครับ”
คุณย่าพยักหน้าเบา ๆ ยกมือโบกลาเพื่อนแม่บ้านที่นั่งทานข้าวอยู่ใกล้ ๆ อย่างกลมกลืนราวกับเป็นเพียงคนธรรมดา
ในใจก็คิดเพียงว่า
“แม่หนูคนนั้น… ต้องได้ใส่ชุดที่คู่ควรกับเธอ ถึงจะเป็นแค่พนักงานตัวเล็ก ๆ แต่ถ้าเข้าตาย่าได้จริง วันหนึ่งก็อาจเป็นหลานสะใภ้ก็ได้ใครจ
