ลลินเดินตามแม่บ้านมาได้ไม่นาน ก็ถึงเรือนคนใช้หลังเล็กด้านในสุด เธอกวาดสายตามองรอบ ๆ อย่างระวัง ก่อนที่สายตาจะหยุดลงที่คุณยายคนนั้น นั่งอยู่บนม้านั่งหินอ่อน อีกทั้งยังใส่เสื้อผ้าชุดเดิมของบริษัทที่เธอเจอเมื่อเช้า
หัวใจดวงน้อยรู้สึกอุ่นวาบขึ้นมา คุณยายก็คงเป็นเหมือนหนู ทำงานหลาย ๆ ที่เพื่อเลี้ยงครอบครัว
“คุณยายคะ… รอหนูนานไหมคะ” เสียงหวานเอ่ยอย่างเกรงใจ
หญิงสูงวัยเงยหน้าขึ้น ยิ้มใจดี “อ้าว มาแล้วเหรอจ๊ะ ไม่ได้นานเลย มา ๆ เดี๋ยวยายเอาชุดมาให้”
ว่าแล้วคุณยายก็ลุกขึ้น เดินหายเข้าไปในเรือนหลังเล็กเงียบ ๆ เสียงไม้บานประตูดังเอี๊ยดเบา ๆ ก่อนจะเปิดออกอีกครั้ง คราวนี้ในมือของคุณยายถือชุดราตรีสีครีมอ่อน ปักเลื่อมมุกระยิบระยับสะท้อนแสงไฟอ่อน ๆ สวยมากแถมยังเป็นมุกของแท้ทุกเม็ด
เพียงแวบเดียวที่ลลินเห็นถึงกับชะงัก หัวใจเต้นแรง น้ำตาคลอทันที แม้ตอนนี้จะไม่มีเงิน แต่เธอดูออกในทันทีว่าชุดนี้ราคาแพงหูฉี
