หลังมื้ออาหารอันแสนอึดอัดกับครอบครัวและตระกูลอิสราเสร็จสิ้น ภูผาก็เดินขึ้นห้องด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่เมื่อปิดประตูห้องลง เขาก็ถอนหายใจยาวเหมือนปลดปล่อยความกดดันทั้งหมดออกมา
ซ่า~
เสียงน้ำจากฝักบัวดังซ่าไปทั่วห้องน้ำ ร่างสูงยืนนิ่งใต้สายน้ำเย็น ทว่าภาพที่วนเวียนอยู่ในหัวกลับไม่ใช่บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเมื่อครู่ แต่เป็นดวงหน้าหวาน ๆ ของผู้หญิงคนหนึ่ง
ลลิน… หน้าตอนงอน ปากเล็ก ๆ ตุบป่องใส่ฉันตอนกลางวัน ทำไมถึงตามมากวนใจนักนะ
เมื่ออาบน้ำเสร็จ เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์ของภาคิน เพื่อนสนิทที่รู้ไส้รู้พุงกันดี
ติ๊ด… ติ๊ด…
“ว่าไงไอ้ภู” เสียงภาคินดังขึ้นทันทีที่รับสาย
“คืนนี้กูจะไปหา มึงอยู่ที่คลับใช่ไหม” ภูผาพูดเสียงเรียบ กดผ้าขนหนูเช็ดผมพลางก้าวไปที่ระเบียง
“โห อะไรดลใจให้ท่านประธานผู้เคร่งขรึมจะโผล่มาหากูดึก ๆ ดื่น ๆ แบบนี้ ไม่ใช่ว่าเบื่อบ้านจนทนไม่ไหวหรอกเหรอ” ภาคินหัวเราะหยัน
“ก็… เบื่อนิ
