ภายในรถสปอร์ตคันหรู
เสียงเครื่องยนต์คำรามต่ำ ๆ ดังคลอไปตลอดทาง แสงไฟริมถนนลอดผ่านกระจกเป็นจังหวะ เผยให้เห็นใบหน้าคมเข้มของภูผาที่ฉายชัดด้วยความหงุดหงิด
“บอกมา จะให้ไปส่งที่ไหน บ้านหรือโรงพยาบาล… หรือว่าแม่เธออยู่บ้านเช่า?”
เสียงทุ้มเอ่ยถามสั้น ๆ แต่คนข้าง ๆ กลับเอนหัวพิงกระจก ตาปรือ เหมือนไม่ได้ยินแม้แต่ครึ่งคำ
ภูผากำพวงมาลัยแน่น กรามขบจนขึ้นสัน
“เวรเอ๊ย พูดกับเธอเหมือนพูดกับลม แค่ตอบให้รู้เรื่องมันยากนักหรือไง”
เขาหันมามองคนตัวเล็กที่นั่งนิ่งพิงเบาะ พลันเห็นแก้มแดงจัด ริมฝีปากเผยอหอบหายใจเบา ๆ ภาพนั้นทำให้ใจหนึ่งก็เป็นห่วง แต่อีกใจก็ยิ่งหงุดหงิด
“ลลิน แค่เงินไม่กี่พัน เธอต้องยกดื่มแก้วทุกแก้วที่ลูกค้าให้ด้วยเหรอ หึ! สมองคิดอะไรอยู่ ถ้าวางยาล่ะ จะทำยังไง คิดจะเอาตัวรอดยังไง!”
เสียงตำหนิหลุดออกมารัว ๆ น้ำเสียงทั้งกดต่ำทั้งจริงจัง
ลลินที่เหมือนจะไม่ได้ฟังเต็ม ๆ กลับยกมือเล็กมาปลดผ้า
