“ทำไมถึงมาสายได้ล่ะ”
เสียงทุ้มเข้มดังขึ้นพร้อมร่างสูงของภูผาที่ก้าวออกมาจากห้องทำงาน เขายืนกอดอก สายตาคมกริบจ้องลลินไม่วางตา
ลลินชะงัก ใจเต้นแรง เธอจะบอกความจริงว่าช่วยคุณยายแม่บ้านเข็นรถข้ามถนนก็คงไม่เหมาะ…กลัวเขาจะหางเลขคุณยายไปด้วย เลยเลือกกลืนคำอธิบายลงคอ ก่อนจะตอบเสียงแผ่วเบา
“ฉัน…ตื่นสายค่ะ”
คำตอบสั้น ๆ ทำเอาเตชินท์ที่ยืนข้าง ๆ แอบเลิกคิ้วอย่างไม่เชื่อหู ส่วนภูผายกยิ้มมุมปาก รอยยิ้มที่ไม่รู้ว่าเย้ยหรือกำลังสนุกกับการมองเธออ้ำ ๆ อึ้ง ๆ กันแน่
“ตื่นสาย?” เขาทวนคำ ดวงตาหรี่ลงเล็กน้อย “วันแรกก็มาสายซะแล้ว แบบนี้ดีมากเลยนะ…ลลิน”
มือเรียวกำกระโปรงแน่น ไม่กล้าสบตาได้แต่นิ่งฟัง
ภูผาหันไปสั่งเลขาเสียงเรียบ “เอาล่ะ เตชินท์…วันแรกก็มาสายแบบนี้ ถือว่าตักเตือนก่อน ถ้ามีรอบหน้า หักเงินเดือนเลย”
“รับทราบครับท่านประธาน” เตชินท์ตอบทันที น้ำเสียงจริงจังยิ่งทำให้คนตัวเล็กใจหวิว
หัวใจลลินกระตุก
