ครึ่งชั่วโมงต่อมา รถสปอร์ตหรูเลี้ยวเข้าลานจอดบริษัทพีเอสกรุ๊ปอย่างพอดิบพอดี
ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงตรง ภูผาเดินนำลลินเข้าไปในอาคาร สายตาพนักงานหลายคู่ยังคงเหลือบมองเด็กใหม่ในชุดทำงานเรียบร้อยที่เดินเคียงข้างเจ้านายใหญ่
ทันทีที่ก้าวเข้าห้องทำงานของบริษัท ลลินถึงกับชะงักไปเล็กน้อย เพราะภายในห้อง เตชินท์ เลขาคนสนิทของภูผา ยืนรออยู่แล้วด้วยสีหน้านิ่งเรียบ
“ไปไหนมาครับ” เสียงทุ้มเรียบแต่กดต่ำแฝงตำหนิทำให้บรรยากาศพลันเงียบงัน “คนเขาตามหาทั่วบริษัท ผมแค่ไปพบผู้จัดการแผนกการเงินไม่ถึงครึ่งชั่วโมง… คุณก็หายไปแล้ว”
ดวงตาคมของเลขาหันมาทางลลินทันที ริมฝีปากเม้มแน่นก่อนถามตรง ๆ
“แล้วนี่…ไปพาเด็กที่ไหนมาอีกครับ”
เฮือก! ลลินสะดุ้งเงยหน้าขึ้นทันที หน้าแดงจัดด้วยความอับอาย จะปฏิเสธก็ไม่ใช่ จะอธิบายก็ไม่รู้จะเริ่มตรงไหน ได้แต่ก้มหน้ากำกระโปรงแน่น
ภูผายกยิ้มมุมปาก ไม่ได้สะทกสะท้านกับคำเหน็บของเลขาคนสนิท
