ไม่นานลลินก็เดินตามเจ้าของร่างสูงมาที่ลานจอดรถ
ตึก ตึก ตึก!
เสียงส้นสูงของลลินกระทบพื้นปูนดังตามหลังร่างสูงที่ก้าวนำหน้า จนมาหยุดตรงรถสปอร์ตหรูสีดำสนิท เงาวาวสะท้อนแสงแดดจนแทบจ้าตา
หญิงสาวขมวดคิ้วอย่างสับสน หัวใจสั่นไหวไม่เป็นจังหวะ
“คุณจะ…พาฉันไปไหนเหรอคะ”
ภูผาไม่แม้แต่จะเหลียวกลับมา ดวงตาคมเพียงปรายมองเธอผ่านกระจกข้าง ก่อนเสียงทุ้มเข้มกึ่งคำสั่งดังขึ้นชัดถ้อยชัดคำ
“ขึ้นรถ”
น้ำเสียงนั้นไม่มีพื้นที่สำหรับการโต้แย้ง ลลินเม้มปากแน่น สูดหายใจเข้าลึกแล้วพยักหน้าเบา ๆ
“ค่ะ…”
ร่างเล็กก้าวอ้อมไปทางด้านหลัง ตั้งใจจะเปิดประตูเบาะหลังอย่างที่เธอเคยทำเวลาขึ้นรถผู้ใหญ่ แต่เสียงเข้มของเขากลับดังขึ้นทันที ราวกับฟันดาบฟาดกลางอากาศ
“นั่งข้างหน้า… คิดว่าฉันเป็นคนขับรถเธอหรือไง”
เฮือก!
ลลินชะงักค้างไปทันที ริมฝีปากเม้มแน่นกว่าเดิม ใบหน้าขาวซีดเปลี่ยนเป็นแดงจัดด้วยทั้งความอายและสับสน
นี่เขาจะจง
