ไม่นานนัก รถสปอร์ตสีดำก็มาจอดหน้าคฤหาสน์พิพัฒน์ไพศาลสกุล บ้านใหญ่โอ่อ่าที่เต็มไปด้วยบรรยากาศเคร่งขรึมแบบผู้ดีเก่า
ทันทีที่ภูผาก้าวเข้ามาในโถงบ้าน เสียงส้นรองเท้าของคุณหญิงวรรณี ผู้เป็นแม่ก็ดังมาแต่ไกล
“นี่ ๆ ตาภู มาเร็ว มานั่งนี่ก่อนลูก”
ไม่รอให้เขาได้พักหายใจ แม่ก็เอื้อมมือดึงแขนพามายังโซฟาห้องรับแขกที่จัดอย่างหรูหรา พร้อมกับสาวร่างบางในชุดเดรสหวานที่ยืนเคียงข้าง มินนี่ ลูกสาวเพื่อนบ้านตระกูลใหญ่อีกฝั่ง
ดวงตาของภูผาหรี่ลงนิด ๆ แต่ยังฝืนยิ้มสุภาพให้แขกที่นั่งอยู่รอบโซฟา พ่อแม่ของมินนี่นั่งเรียงอยู่พร้อมหน้า ข้าง ๆ คือคุณมณี แม่ของมินนี่ ที่ดูภูมิใจนักหนา ส่วนมินนี่ก็นั่งเรียบร้อย รอยยิ้มหวานเจื่อนด้วยความเขินอาย แต่แววตากลับเปล่งประกายชัดเจนเมื่อมองเขา
บรรยากาศในห้องรับแขกนั้น…ไม่ต้องเอ่ยปาก ทุกท่าทางก็ชัดเจนยิ่งกว่าใครกำลัง จัดฉากดูตัว
“ตาภู มานั่งตรงนี้สิจ๊ะ ข้างหนูมินนี่นี่แหละ” ค
