“อยู่ในห้องนอนคุณท่านค่ะ” แม่บ้านรีบบอก พอรู้ว่าบิดาอยู่ที่ไหนติณณภพก็อุ้มบุตรชายจากที่เดินเตาะแตะอยู่ข้างเขาขึ้นมาในอ้อมกอด ก่อนมืออีกข้างของเขาจะกุมมือภรรยาสาวให้เดินไปด้วยกัน แม้ว่าม่านแพรจะรู้สึกหวั่นใจมากแค่ไหนก็ตาม แต่เพราะความอบอุ่นที่ส่งผ่านอุ้งมือเขา มันทำให้เธอเบาใจขึ้นมาก
ทั้งสามคนพ่อแม่ลูกเดินมาถึงห้องนอนใหญ่ของเสี่ยชาญ ก่อนที่ติณณภพจะเคาะประตูห้อง เพียงไม่นานหลังจากเสียงอนุญาตของเสี่ยชาญติณณภพก็เปิดประตูใหญ่บ้านนั้นก่อนจะพาลูกและภรรยาไปหยุดอยู่ที่หน้าโซฟาใหญ่มุมห้อง
“ถ้าไม่ให้ข่าวว่าป่วยฉันก็คงไม่มีทางได้เห็นหน้าพวกแกสินะ” เสี่ยชาญเอ่ยทันทีที่เห็นหน้าทั้งสามคน ซึ่งเป็นจังหวะที่ม่านแพรกำลังยกมือไหว้ท่านอยู่พอดี ส่วนเด็กน้อยได้แต่ยิ้มให้ผู้สูงวัย
“ปู่ๆๆๆ” เสียงเล็กๆ ทักขึ้น เพราะเคยเห็นรูปของท่านผ่านหน้าจอมือถือของบิดา บอกว่านี่คือปู่ของเขา เมื่อมาเห็นตัวจริงวันนี้ด้วยความฉลา
