“ขอบคุณนะม่านแพร ขอบคุณที่ให้ของขวัญที่ยิ่งใหญ่กับฉัน ฉันไม่ลำบากเลยสักนิดที่ต้องเลี้ยงลูกเพิ่มอีกคนหรืออีกหลายๆ คน อย่ากังวลอะไร ต่อจากนี้เราจะก้าวผ่านอุปสรรคไปด้วยกันนะม่านแพร” ติณณภพกอดหญิงสาวไว้ ก่อนที่จมูกคมสันของเขาจะจุมพิตที่เรือนผมหอมกรุ่น
“จบบริบูรณ์หรือยัง เล่นเอาซะยายไม่กล้าแทรกเลย” นางทองม้วนที่นั่งมองทั้งสองคนตั้งแต่แรก เอ่ยแทรกขึ้นมาด้วยความตื้นตันใจ ในที่สุดหลานสาวสุดแสนอาภัพของนาง กำลังจะได้รับความรักดีๆ จากใครสักคน มาตอนนี้นางสามารถนอนตายตาหลับได้แล้วแหล่ะ นางไม่ต้องห่วงหลานสาวคนนี้แล้ว ส่วนบุตรสาวก็ให้ทุกอย่างเป็นไปตามเวรตามกรรม ในเมื่อบุตรสาวไม่สามารถกลับตัวกลับใจได้ และจิตสำนึกของความเป็นแม่ยังไม่มี คงไม่มีประโยชน์อะไรที่จะต้องห่วงใย
“จบแล้วครับยาย ต่อไปนี้หลานสาวของยายจะมีแต่รอยยิ้ม จะไม่มีวันมีน้ำตาเพราะผมอย่างเด็ดขาด” ติณณภพเอ่ยกับนางทองม้วนด้วยรอยยิ้ม เมื่อเขาเลือ
