“คุณมาที่นี่ได้ยังไง” วินาทีแรกที่เธอเห็นหน้าเขา ม่านแพรบอกไม่ถูกว่าตนเองรู้สึกยังไง ทั้งโหยหา ทั้งคิดถึง ทั้งที่รู้ว่าความจริงแล้วโลกของเขาและเธอเป็นเหมือนดังเส้นขนานที่ไม่มีวันมาบรรจบกันได้
“ก็ตามเสียงหัวใจมาน่ะสิ” ติณณภพเอ่ยจริงจัง แน่นอนว่าเขารู้มาตั้งนานแล้วว่าหัวใจของเขาต้องการใคร
“กลับไปเถอะค่ะ ฉันก็เป็นแค่ความตื่นเต้นเพียงชั่ววูบของคุณเท่านั้น คุณจะมาจริงจังอะไรกับผู้หญิงไม่มีหัวนอนปลายเท้าอย่างฉัน” ม่านแพรเอ่ยออกมาด้วยความเจ็บปวด ให้ลาจากกันวันนี้ยังดีเสียกว่าอยู่ด้วยกัน รักและผูกพันกันมากขึ้น แล้วท้ายที่สุดก็ต้องจากกันอยู่ดี
“อย่ามาตัดสินคนอื่น ทั้งที่เธอไม่รู้จักเขาดีพอ” ติณณภพเอ่ยออกมาอย่างไม่พอใจ ถ้าไม่คิดอะไรด้วย เขาคงไม่ตามหาเธอข้ามวันข้ามคืนแบบนี้หรอก เหนื่อยแสนเหนื่อย แต่พอเจอแล้วกลับจะไล่เขาไปให้พ้น มันไม่ยุติธรรมกับเขาเลย ยอมรับว่าเสียใจเหมือนกันนะเนี่ย คนอย่างเขาไม่เ
