โซ่เสน่หาร้อยใจ

ไม่น่าเกิด...2

“ถ้าเสี่ยจะนอนกับฉันให้ได้ งั้นก็นอนกับศพฉันไปก่อนเถอะค่ะ” เหมือนแพรรู้ว่าต่อรองไปก็ไม่มีประโยชน์ เธอจึงยื่นคำขาดออกไป เพราะเธอคิดจะทำแบบนั้นจริงๆ

“ถ้ากล้าทำแบบนั้นก็เอาสิ” เสี่ยชาญท้าเพราะไม่คิดว่าหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าจะทำจริง นั่นทำให้ม่านแพรรู้สึกหมดหนทางจนคิดจะลาโลก เธอรีบลุกขึ้นทั้งที่มือยังถูกพันธนาการอยู่ ก่อนที่จะวิ่งเข้าใส่กำแพง เป้าหมายคือจะเอาหัวโขกให้ตายไปเลย จะได้ไม่ต้องมาฝืนใจทำในสิ่งที่เจ็บปวด เสี่ยชาญยกมือห้ามลูกน้องที่จะวิ่งตาม เขาจะดูซิว่าเธอจะกล้าทำมั้ย หญิงสาวก็ไม่มีท่าทีว่าจะหยุด เธอตั้งใจที่จะเอาหัวโขกจริงๆ และก็เธอก็ภาวนาขอให้ตนเองทำสำเร็จด้วยเถิด

ขณะที่ร่างบางกำลังจะถึงกำแพงอย่างที่เธอตั้งใจ ร่างสูงของใครบางคนก็เข้ามาคว้าแขนของหญิงสาวไว้ พร้อมทั้งกระชากเธอเอาไว้ในอ้อมกอดของเขา

“นี่กำลังจะทำอะไร” เสียงเข้มตวาดหญิงสาวทั้งที่ยังอยู่ในอ้อมกอดของเขา

“ผู้หญิงคนนั้นเขาอยากตาย ลูกจะห้ามเขาทำไมล่ะติณ” เสี่ยชาญเอ่ยกับบุตรชายอย่างไม่สบอารมณ์นัก เพราะบุตรชายมาขัดจังหวะการแสดงชั้นเอกของหญิงสาว

“ก็เพราะไม่อยากให้เลือดของผู้หญิงคนนี้มาเปื้อนบ้านเราน่ะสิพ่อ” ติณณภพเอ่ยออกมา ก่อนที่จะจับข้อมือหญิงสาวเอาไว้ แล้วพาเธอเดินเข้ามาหาบิดาของเขา

“ไม่เป็นไรหรอก ปล่อยให้เขาตายให้สมใจสิ พ่อก็อยากรู้เหมือนกันว่าจะดีแต่ปากมั้ย” เสี่ยชาญยังไม่วายที่จะแขวะม่านแพร เขาเสียเงินสามแสนแล้วยังต้องมาเสียอารมณ์เพราะเธอไม่ยอมอีก

“ถ้าเธอทำให้พ่อเสียอารมณ์ผมก็ขอแล้วกัน” อยู่ดีๆ ติณณภพเอ่ยกับบิดาขึ้นมา

“ถ้าลูกชายพ่อขอ ทำไมพ่อจะให้ไม่ได้ล่ะ เอาไปสิ ผู้หญิงคนนี้พ่อยกให้” เสี่ยชาญผู้ไม่เคยยอมใคร แต่กลับยอมทุกอย่างให้บุตรชาย ม่านแพรร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด นี่เธอเป็นสิ่งของที่พ่อเขาจะยกให้ลูกเขาแบบนี้เลยหรือ ทำไมชีวิตของเธอมันถึงน่าเศร้าใจได้ถึงเพียงนี้

“ฉันไม่ใช่สิ่งของที่พวกคุณจะมายกให้กันง่ายๆ แบบนี้นะ” ม่านแพรเอ่ยออกมาเสียงดังด้วยความเก็บกด

“เธอไม่มีสิทธิ์จะมาต่อรองอะไรทั้งนั้น เพราะนับจากนี้ชีวิตของเธอเป็นของฉัน” ติณณภพกล่าวกับหญิงสาว ก่อนจะลากเธอออกไปจากห้อง ส่วนเสี่ยชาญเมื่อเลือกที่จะยกให้บุตรชายแล้ว เขาก็จะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ ปล่อยให้บุตรชายจัดการทุกอย่างเอง