โซ่เสน่หาร้อยใจ

ไม่น่าเกิด...1

ทางด้านม่านแพรก็หวีดร้องด้วยความเสียใจ และพยายามดิ้นรนเพื่อให้หลุดพ้นจากการฉุดกระชากของเอกพงศ์ แต่อนิจจาแรงของผู้หญิงร่างเล็กอย่างเธอ ไม่สามารถสู้แรงชายฉกรรจ์อย่างเอกพงศ์ได้ ท้ายที่สุดเธอก็ถูกจับมัดมือทั้งสองข้าง ก่อนที่รถจะเคลื่อนตัวออกไป

“ปล่อยฉันเถอะนะ ฉันขอร้อง” ม่านแพรวิงวอนด้วยน้ำตา

“ฉันปล่อยเธอไปไม่ได้หรอก ฉันแค่ทำตามคำสั่งของนาย” เอกพงศ์เอ่ยออกมาเสียงเหี้ยม เขารู้สึกสงสารผู้หญิงคนนี้เหมือนกัน เพราะรับรู้เรื่องราวที่เธอถูกมารดาผีพนันขายให้กับเสี่ยชาญ แต่ก็อย่างว่าแหล่ะสัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม

“เมตตาฉันสักครั้งไม่ได้จริงๆ เหรอ” ม่านแพรเอ่ยออกมาอย่างสิ้นหวัง

“ฉันก็รับเงินเดือนนายมาเหมือนกัน ฉันคงทำอย่างนั้นไม่ได้หรอก เธอเลิกมาอ้อนวอนฉันดีกว่า เพราะถ้าฉันพาเธอไปหาเสี่ยไม่ได้ ฉันก็จบเหมือนกัน” เอกพงศ์เอ่ยออกมาเพื่อตัดจบทุกอย่าง เขามองไปข้างหน้าไม่สนใจหญิงสาวอีกต่อไป ส่วนม่านแพรก็ได้แต่นั่งร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด เธอคิดว่าเธอคงไม่สามารถขออะไรจากเขาได้ ไว้เจอเสี่ยชาญคนที่ใครๆ ก็รู้จักว่ามีชื่อเสียแค่ไหนค่อยวอนขอเขาอีกครั้ง ถ้ามันผิดมากนัก เธอก็จะขอตายอย่างมีศักดิ์ศรี ดีกว่าขายศักดิ์ศรีให้ชายแก่คราวพ่อ แต่ยังตัณหากลับอย่างเสี่ยชาญ

เพียงไม่นานเอกพงศ์ก็พาหญิงสาวมาส่งที่คฤหาสน์หลังใหญ่ของเสี่ยชาญได้สำเร็จ ร่างบางถูกฉุดกระชากลากถูลงมายังห้องโถงใหญ่ เธอถูกเหวี่ยงลงไปกองที่พื้นต่อหน้าเสี่ยชาญ ซึ่งกำลังสำรวจสินค้าที่ตนซื้อมาอย่างพึงพอใจ

“เสี่ยคะ ปล่อยหนูไปเถอะนะคะ เดี๋ยวหนูจะทำงานส่งเงินมาใช้หนี้ที่แม่เอาไปเอง” ม่านแพรพนมมือไหว้ทั้งน้ำตา เธอยอมทุกอย่างแล้ว แค่ไม่อยากต้องมาเป็นผู้หญิงของคนอย่างเสี่ยชาญ

“สามแสนนะไม่ใช่สามบาท ทั้งชีวิตของเธอจนตาย เธอจะหามาคืนฉันได้มั้ยคนสวย” เสี่ยชาญลูบปากด้วยความพึงพอใจ สินค้าชิ้นนี้สมราคาสามแสนบาทจริงๆ

“หาได้สิคะ เพียงแค่เสี่ยให้โอกาส เสี่ยคงไม่อยากนอนกับผู้หญิงที่ไม่เต็มใจใช่มั้ยคะ” ม่านแพรพยายามพูดเพื่อให้เสี่ยชาญเปลี่ยนใจ

“มันก็ใช่แหล่ะ ไม่มีผู้ชายคนไหนที่อยากนอนกับผู้หญิงที่ไม่เต็มใจหรอก แต่ถ้าเป็นเธอมันก็น่าลองนะ” เสี่ยชาญเอ่ยด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความหิวกระหายในร่างงามของหญิงส