โซ่เสน่หาร้อยใจ

ไม่น่าเกิด

“หยุดทะเลาะกันได้แล้ว ไหนล่ะผู้หญิงของนาย” เอกพงศ์มือขวาคนสนิทของเสียชาญที่ทนฟังอยู่นานแล้วถือวิสาสะเปิดประตูเข้ามาในบ้านหลังทรุดโทรมหลังนี้

“นี่ไง พาไปได้เลย” นางสายไหมชี้มือไปที่บุตรสาวอย่างไม่รู้สึกผิด

“นังไหม นังสารเลว!!” ผู้เป็นมารดาในวัยชราวิ่งเข้าใส่บุตรสาว โดยไม่สนใจอะไรอีกแล้ว ถ้าวันนี้นางฆ่าบุตรสาวได้ นางจะทำทันที โดยไม่สนใจว่าจะต้องติดคุก

“พอเถอะแม่ ฉันไม่อยากทำร้ายแม่” นางสายไหมจับมือทั้งสองข้างของมารดาไว้ นั่นให้หญิงชราไม่สามารถสู้แรงบุตรสาวได้ นางได้แต่มองไปที่หลานสาวด้วยความสงสาร แล้วน้ำตาของนางก็ไหลพรากออกมาอีกครั้งด้วยความอดสู เมื่อเอกพงศ์ไปดึงร่างหลานสาวให้ลุกขึ้น เพื่อเดินทางไปกับเขา

“ปล่อยฉันนะ!!” เสียงหวานตะโกนลั่นทั้งน้ำตา เจ็บปวดที่สุดในชีวิตก็คือวันนี้สินะ วันที่ไม่มีอิสระหลงเหลืออีกต่อไป

“อย่าเอาหลานฉันไป” นางทองม้วนตะโกนสั่งให้เอกพงศ์หยุด แต่ไม่สามารถสบัดมือจากบุตรสาวที่จับไว้แน่นได้

“ปล่อยเถอะน่าแม่ นังแพรมันกำลังจะไปได้ดี” ผู้เป็นมารดาแสนเลวยังไม่รู้สึกผิดอะไร แถมอำนวยความสะดวกให้เอกพงศ์จนตอนนี้

“แกนี่ไม่น่าเกิดเป็นแม่คน ทำไมถึงได้เลวแบบนี้ ฉันไปทำกรรมอะไรนักหนา ถึงได้เกิดมามีแกเป็นลูก” เมื่อไม่สามารถหาทางช่วยหลานสาวได้ นางทองม้วนก็ทรุดตัวลงร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด ส่วนนางสายไหมก็ไม่ได้สนใจว่ามารดาจะรู้สึกเช่นไร ได้แต่มองตามเอกพงศ์ว่าสามารถพาตัวบุตรสาวไปได้สำเร็จหรือไม่ ก่อนที่จะยิ้มออกมาอย่างโล่งใจที่พบว่าบุตรสาวถูกลากขึ้นรถได้สำเร็จ

“แล้วหลานฉันจะเป็นยังไง นังสารเลว” นางทองม้วนยังคงก่นด่าบุตรสาวด้วยความเจ็บปวด นางไม่สามารถช่วยหลานสาวได้เลย นางอยากตายไปให้พ้นๆ เสีย แต่ก็ติดอยู่ที่เป็นห่วงหลาน ยิ่งมารู้แบบนี้ จะให้นางตายตาหลับได้อย่างไร

“ไม่เป็นยังไงหรอก ก็จะได้ดีมีอนาคตไงแม่ เลิกดราม่าได้แล้ว ฉันเหนื่อยมาทั้งคืนแล้วขอไปนอนซะหน่อย” นอกจากจะไม่สงสารบุตรสาวแล้ว นางสายไหมยังคงแสดงออกถึงความเห็นแก่ตัวออกมาชัดเจน นางทองม้วนไม่รู้จะด่าบุตรสาวยังไงแล้ว นางได้แต่นั่งร้องไห้อย่างสิ้นหวัง และวอนขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์ให้คุ้มครองคนดีอย่างหลานสาวนางด้วยเถอะ หญิงแก่ๆ คนนี้มันไม่มีหนทางที่จะช่วยหลานสาวให้หลุดพ้นจากเรื่องวันนี้จริงๆ