โซ่เสน่หาร้อยใจ

นางบำเรอ...2

“อย่ายุ่งกับยายฉัน” ความโกรธฉายออกมาจากแววตาของหญิงสาว

“ก็ทำไมจะยุ่งไม่ได้ล่ะ ในเมื่อเธอไม่ทำตามเงื่อนไข และเธอคงรักแม่มาก จนไม่สนใจว่ายายของเธอจะเป็นตายร้ายดียังไง” ติณณภพเอ่ยออกมาด้วยท่าทางยียวน มุมปากของชายหนุ่มยกยิ้มเล็กน้อยด้วยความพึงพอใจ

“คุณอย่าทำอะไรยายฉันนะ” ม่านแพรเอ่ยออกไปด้วยความเป็นห่วงยาย ระดับคนพวกนี้ที่เปรียบได้กับมาเฟีย คงไม่ต้องคิดเลยว่าหากคนพวกนี้ตั้งใจที่จะทำอะไรยายของเธอจริงๆ ท่านก็คงไม่รอดอย่างแน่นอน

“ไม่ทำก็ได้ แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน” ติณณภพเอ่ยด้วยรอยยิ้มร้าย

“ข้อแลกเปลี่ยนอะไร”ม่านแพรหันขวับทันที

“ก็เป็นนางบำเรอของฉัน เพราะถ้าเธอตายไปอย่างที่เธอบอก คนที่ต้องตายตามไปด้วยก็คือยายของเธอ” ติณณภพเอ่ยอย่างเลือดเย็น

“เลวที่สุด เลวแบบไม่มีที่ติ” ม่านแพรโมโหจนเลือดขึ้นหน้า เพราะไม่สามารถทำอะไรเขาได้ และเหมือนว่าตอนนี้ตนเองจะต้องยอมรับเงื่อนไขของเขา เพราะว่ายายของเธอนั่งเอง

“คำชมที่ได้รับมาตลอดทั้งชีวิต เอาเป็นว่าขอบคุณแล้วกัน จะตกลงหรือไม่ตกลงมันก็ขึ้นอยู่ที่เธอจะยอมรับผลของมันได้มั้ย หรือถ้าคิดว่าตายด้วยกันเลยก็ดี ก็เอาสิ เดี๋ยวฉันจัดให้ แต่อย่าลืมไปนะ บางทียายของเธออาจจะไม่อยากตายก็ได้” ติณณภพไม่ได้คิดจะทำอย่างนั้นจริงๆ เขาแค่ต้องการขู่ให้หญิงสาวยอมตกลง แต่ดูท่าอีกฝ่ายจะคิดว่าเขาจะทำแบบนั้นจริงๆ ทำให้เธอจ้องตาเขาราวกับว่าเธอต้องการจะกินเลือดกินเนื้อเขาแบบนี้

“ตกลง คุณจะให้ฉันไปตายที่ไหนก็เชิญ ฉันขอแค่อย่างเดียว อย่าทำอะไรยายฉัน” ม่านแพรตัดสินใจด้วยความเจ็บปวด

“ไม่ตายหรอก แต่จะมีความสุขมากกว่าน่ะสิ” ติณณภพเอ่ยออกมาด้วยความพอใจ

“เชิญคุณสุขไปคนเดียวเถอะ สำหรับฉันมันคือการตกนรกทั้งเป็น” ม่านแพรเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความอัดอั้นตันใจ