เมลินก้าวขึ้นมาบนบ้าน ทุกอย่างยังเหมือนเดิม ข้าวของทุกชิ้นก็ยังวางอยู่ที่เดิม ไม่เหมือนเดิมก็แต่คนที่ชอบนั่งเก้าอี้โยกตรงชานเรือนนั้นหายไปไม่มีอีกแล้ว
หญิงสาวเริ่มต้นด้วยการยื่นมือขึ้นไปปลดกรอบรูปสี่ห้าอันที่แขวนไว้บนผนังลงมา ซึ่งล้วนแต่เป็นภาพของเธอเองทั้งนั้น ตั้งแต่เด็กจนถึงอันสุดท้ายที่เป็นภาพถ่ายคู่กับยายตอนรับปริญญา
ใช้เวลาเกือบสองชั่วโมงเมลินก็เก็บของทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย โดยที่ของทั้งหมดถูกเก็บไว้ในกล่องพลาสติกสี่เหลี่ยมแล้วตั้งซ้อนกันเป็นชั้นๆ ซึ่งข้าวของก็ไม่ได้มีอะไรมาก เว้นแต่พวกเครื่องใช้ไฟฟ้าที่ตั้งใจจะยกป้าชบาเอาไว้ใช้งาน
พอจะออกไปเรียกภูชิตมายกเอาของ ก็เห็นเขาเดินหน้ายุ่งขึ้นมาบนเรือนพอดี "ไอ้ภู ฉันกำลังจะไปตามแกมายกเอาทีวีพอดี"
"นี่แกคิดจะไปไม่กลับมาเลยใช่ไหม ถึงได้ยกข้าวยกของยกที่ยกยกทางให้แม่ฉันหมดเนี่ย" ชายหนุ่มเอ่ยท่าทางฉุนๆ
"ก็..." เมลินคิดไม่ทันว่าจะอธิบายอย่าง
