เมลินมองดูแหวนแต่งงานบนนิ้วนางข้างซ้ายของตัวเองพลางยิ้มอย่างสุขใจ ไม่เคยนึกไม่เคยฝันว่าชีวิตจะพลิกผันมาเป็นแบบนี้ได้ และโดยอย่างยิ่งภาพที่ตัวเองสวมชุดเจ้าสาวก็ไม่เคยมีในความคิดมาก่อน
การได้แต่งงานกับลูก้านับว่าเป็นยิ่งกว่าความฝัน เธอยังจำครั้งแรกที่เจอกันเมื่อสิบสามปีก่อนได้ดี เด็กผู้ชายที่ตัวโตกว่าเธอแต่กลับร้องไห้อย่างน่าสงสาร ไม่คิดว่าสิบสามปีต่อมาจะได้กลับมาพบกันอีกและยังได้แต่งงานกันอีกด้วย
"คิดอะไรอยู่เหรอครับ" ลูก้าที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จแอบย่องมาสวมกอดภรรยาจากทางด้านหลัง
"มาไม่ให้สุ้มให้เสียง ตกใจหมดเลย" เธออดไม่ได้ที่จะฝากรอยฝ่ามือไว้บนต้นแขนที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแข็งแรง แต่ถึงทำอย่างนั้นก็อดเป็นห่วงเขาไม่ได้อยู่ดี
"อากาศหนาวนะคะ ทำไมไม่ใส่เสื้อ เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก"
"ใส่ทำไม เดี๋ยวก็ได้ถอดอยู่ดี" เขาตอบด้วยน้ำเสียงกรุ้มกริ่ม "อีกอย่างอยู่ใกล้คุณไม่เห็นหนาวเลย มีแต่ร้อนสิไม่ว่า"
