"เม..." ลูก้าเรียกชื่อเมลิน
"คะ? จะเอาอะไร หรือว่าหิวน้ำ" หญิงสาวถามแล้วทำท่าจะลุกไปรินน้ำให้
"เปล่า ผมไม่ได้หิวน้ำ แล้วก็ไม่ได้อยากได้อะไรด้วย แค่อยากจะบอกคุณว่าผมดีใจที่ตื่นขึ้นมาแล้วเห็นหน้าคุณเป็นคนแรก"
"ฉันก็ดีใจที่คุณฟื้น รู้ไหมว่าฉันกลัวแทบแย่ กลัวว่าคุณจะทิ้งฉันไป"
ชายหนุ่มหัวเราะ "โธ่เอ๊ยเด็กน้อย ผมน่ะหนังเหนียวตายยากรู้ไหม ถ้าจะตายจริงๆ ผมคงตายไปตั้งแต่สิบสามปีก่อนแล้วล่ะ"
"ไม่เอา ไม่พูดแล้ว เพิ่งฟื้นขึ้นมาก็พูดแต่เรื่องความเป็นความตาย" เธอว่าเสียงดุพร้อมกับส่งสายตาค้อนขวับให้
"งั้นเราจะคุยเรื่องอะไรกันดีล่ะ"
เมลินไม่ตอบ ได้แต่จ้องลึกเข้าไปในดวงตาสีน้ำทะเล แล้วตรึงสายตาคู่นั้นของเขาเอาไว้ด้วยนัยน์ตาที่ฉายชัดถึงความรู้สึกของตนเอง ที่ไม่เคยแสดงออกอย่างเปิดเผยอย่างชัดเจนขนาดนี้มาก่อน
ลูก้ารู้สึกหัวใจพองโตเมื่อเข้าใจสิ่งที่เธอต้องการจะสื่อ แล้วมองกลับด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยคว
