ผกากรองที่กำลังเติมสีลิปสติกบนเรียวปากของตัวเองอยู่นั้นสะดุดเล็กน้อย เมื่อจู่ๆ ประตูห้องพักแพทย์ก็เปิดออกโดยไม่มีการเคาะเตือนล่วงหน้า
หล่อนกำลังจะอ้าปากตำหนิ แต่พอเห็นว่าคนที่เปิดประตูเข้ามาคือวชิรวิชญ์ หล่อนจึงเปลี่ยนเป็นยิ้มหวานให้แทน
“มาหาผิงแต่เช้าเลย คิดถึงเหรอคะ”
วชิรวิชญ์กัดฟันกรอด ข่มโทสะร้ายเอาไว้สุดกำลัง ขณะวางกระดาษสีขาวลงบนโต๊ะไม้ตรงหน้าของผกากรอง
“อะไรเหรอคะ”
ผกากรองไม่สนใจมองกระดาษที่มือหนาวางเอาไว้ แต่หล่อนสนใจมองใบหน้าหล่อเหลาของเขามากกว่า
“ใบลาออก”
คราวนี้ความตกใจเข้าครอบงำทันที ผกากรองหยิบกระดาษสีขาวขึ้นมาอ่านทุกตัวอักษร ก่อนจะขยำทิ้งด้วยความโมโห
หล่อนลุกขึ้นจากเก้าอี้ มองหน้าวชิรวิชญ์ และเค้นเสียงถามอย่างเจ็บปวด
“ทำไมต้องลาออกคะ หรือว่าหมออาร์มต้องการเงินเดือนเพิ่ม ผิงจะคุยกับคุณพ่อให
