“คุณให้เวลาผมได้พิสูจน์ตัวเองใช่มั้ยหวาน ไม่เป็นไรผมขอแค่คุณอย่าไล่ผมก็พอแล้วนะ” คชินทร์กล่าวด้วยประกายแววตาแห่งความหวัง ความทุกข์ใจที่ผ่านมาในหลายวันนี้เริ่มคลายหายไป “คุณนั่งรออยู่ที่นี่นะ เดี๋ยวผมไปทำอาหารต่อ เหลืออีกไม่กี่อย่างก็เสร็จแล้ว” คชินทร์กล่าวพร้อมกับนวดที่ไหล่ของกานพลูก่อนเดินเข้าครัวไป
กานพลูมองตามชายหนุ่มไปด้วยความรู้สึกที่แตกต่าง เธอกำลังพยายามลืมเรื่องที่ผ่านมา เธออยากให้อภัยเขา แต่ภาพจำของเธอตอนนี้คือการกระทำที่เขาหลอกลวงเธอ กานพลูหวังว่าในไม่ช้าเธอจะกลับมารักเขาได้อีกครั้ง เพราะถ้าแม้แต่แม่เธอยังเปิดทางให้เขา กานพลูก็คงไม่มีข้อสงสัยใดที่จะไม่ให้อภัยคชินทร์
หลังจากที่ชายหนุ่มทำอาหารจนครบเรียบร้อยแล้ว เขาก็นำอาหารมาตั้งโต๊ะจนเรียบร้อย รอยยิ้มเก๋ถูกส่งมาจากใบหน้าคมสัน ให้กับหญิงสาวร่างเล็กที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหาร กานพลูได้แต่เคร่งขรึมปิดบังความรู้สึกที่แท้จริงไว้
“เชิญ
