น้ำเสียงของเธอเริ่มดังขึ้นตามอารมณ์โกรธ สะบัดใบหน้ามองชายร่างสูงใหญ่ที่นั่งกอดอกอยู่บนหลังม้า กำลังมองดูเธอด้วยสายตาหาเรื่อง
“เปล่า... ใครจะกล้าเปรียบเทียบเธอแบบนั้น”
เขาไหวไหล่ด้วยความเคยชิน สีหน้ายียวนชวนทะเลาะเสียเหลือเกิน
“คุณมีเจตนาอะไร… มาร์คัส... ถึงได้เข้ามาระรานในพื้นที่ส่วนตัวของฉันแบบนี้”
เธอจ้องหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง กระชากน้ำเสียงด้วยความไม่พอใจ เมื่อรู้สึกว่าผู้ชายปากร้ายคนนี้ไร้มารยาทกับเธอก่อน ทั้งที่เธอก็นั่งวาดรูปอยู่เงียบๆ ไม่ได้ขวางหูขวางตาหรือเกะกะเขาเลยสักหน่อย
“ฉันไม่ได้มาระรานเธอ… เพียงแต่อยากบอกว่าเธอควรรู้จักทำตัวให้เป็นประโยชน์มากกว่านี้ ไม่ใช่ตระเวนวาดรูปไปวันๆ แบบนี้... แล้วที่เธอว่าฉันเข้ามาระรานในพื้นที่ส่วนตัวของเธอนั้น… สงสัยเธอคงเข้าใจอะไรผิดๆ จำไว้ว่าทุกก้อนกรวด หิน ดินทราย ใบหญ้าที่เธอเหย
