เธอกล่าวเนือยๆ บอกให้รู้ว่าอ่อนใจกับความเจ้าอารมณ์ของเขา อยากเลิกลามากกว่าทะเลาะกับคนแบบนี้
สายตาของมาร์คัสจ้องอยู่กับพวงแก้มเรื่อละมุนไปด้วยเลือดฝาดของวัยสาว ไม่น่าเชื่อว่าริมฝีปากบางๆ ที่แลเห็นอยู่นั้น สามารถโต้ตอบกับเขาได้อย่างไม่ลดละ
“ไม่... ฉันยังไม่พอใจ เดี๋ยวก่อน เธอจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น”
เขายังไม่ยอมเลิกลา ดูเหมือนว่าคำขอโทษของเธอไม่ได้ทำให้เขาพอใจ นิสัยคุณหนูผู้เอาแต่ใจจึงกำเริบขึ้นมาอีก
“ดิฉันไม่รู้ว่าคุณเป็นใคร... แต่ก็พอจะเดาได้จากน้ำเสียงและท่าทีวางก้ามของคุณที่กำลังเป็นอยู่ในตอนนี้ คุณน่าจะเป็นคนสำคัญคนหนึ่งในบ้าน ฉันแค่แขกคนหนึ่งที่มาเยือน แค่หลงเข้ามาชมดอกกุหลาบของคุณเพราะชื่นชมในความงามของมันโดยไม่รู้ว่าคุณหวง ซึ่งฉันก็ขอโทษไปแล้ว คุณควรจะมีมารยาทกับแขกของพ่อเลี้ยงเดโชให้มากกว่านี้… แต่ช่างเถอะ ฉันไม่ถือสา… จะคิดซะว่าคงไม่เคยมีใครสอนมารยาทในการรับแข
