ป้าชื่นอุทานด้วยความตกใจ เมื่อร่างคุ้นตาของผู้เป็นนายปรากฏขึ้นตรงหน้า
ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เริงรตีจอดรถจักรยานแล้วก้าวเนิบช้าเข้ามาด้วยสีหน้าแจ่มใส ประกายในดวงตายังคงพราวไปด้วยหยาดแววของความสุข ไม่ได้เอาใจใส่กับอาการเป็นห่วงเป็นใยของสรีสูงวัยที่รอคอยหล่อนจนแทบไม่เป็นอันทำอะไร
เริงรตีปล่อยให้ป้าชื่นยิงคำถามชุดใหญ่ แทบไม่เปิดโอกาสให้เธอได้ตอบคำถามแต่อย่างใด แต่คิดอีกทีก็ดีเหมือนกันที่นิ่งเอาไว้เสียได้… เพราะถ้าเธอตอบความจริงว่าเพิ่งไปทำอะไรมา ไม่แคล้วป้าชื่นคงหัวใจวายอยู่ตรงนั้นอย่างแน่นอน
“ดูสิ… ถามก็ไม่ตอบ”
ป้าชื่นยืนเกาหัวแกรกๆ ด้วยความสงสัย หากแต่คุณนายกลับอมพะนำ ชอบใจที่ได้เห็นแววตาอยากรู้ของป้าชื่น
“จะยังไงฉันก็กลับมาแล้วนี่ไง… ยังมีชีวิตอยู่และสบายดีทุกอย่าง” หล่อนตอบป้าชื่น
“คุณนายก็เป็นเสียอย่างเนี๊ย… ป้ากลัวว่าจะโดนงูเงี้ยวเขี้ยวขอกัดเอาน่ะสิ เมื่อวานนังดาวเรืองเมียต
