ทว่าในเวลานั้น… กลับไม่เหลือความยับยั้งชั่งใจใดๆ ให้
คำรณต้องใคร่ครวญอีกแล้ว
คำรณเอื้อมมือใหญ่ไปกุมหลังมือบอบบางของเริงรตีที่สั่นเบาๆ อยู่ในตอนนั้น เขายกมันขึ้นมาทาบกับใบหน้า สัมผัสกับปลายจมูกโด่งเป็นสันของเขาช้าๆ ให้เธอได้รู้จักเขา พร้อมกับสูดดมมือนุ่มนิ่มของหล่อนด้วยความโหยหาแทบขาดใจ
เริงรตีขนลุกซู่ ความรู้สึกเหมือนตกอยู่ในภวังค์ นิ้วเรียวของหล่อนค่อยๆ เกลี่ยไล้ไปมากับโหนกแก้ม สันกราม และคางซึ่งเต็มไปด้วยตอเคราสากระคายของเขา
“คำรณ…” หล่อนเอ่ยชื่อเขาออกมาเบาๆ
สองมือใหญ่ของเขารวบเนินไหล่กลมกลึงแล้วผลักร่างของหล่อนไปชิดฝากระท่อม
แต่แทนที่เริงรตีจะยับยั้ง กลับโน้มใบหน้าของเขาเข้าชิดใบหน้าของหล่อน ราวจะเพ่งมองใบหน้าคมคร้ามนั้นให้ชัดๆ ครั้นแล้วก็ทาบฝีปากอวบอิ่มของเธอเข้าหาบดนาบกับริมฝีปากของเขาด้วยความร้อนรน พอดีกับปลายลิ้นสากของคำรณที่สอดแทรกสู่ร่องปากละมุน ควานห
